We arriveren dinsdag rond de middag in Birmingham, door locals liefkozend ook Brum genoemd. Dat is weer afgeleid van de oude naam Brummagem. De inwoners worden Brummies genoemd. Het doet mij denken aan Teletubbies, maar daar is Birmingham weer te rauw voor.

We strijken neer in Jewellery Quarter, de juwelierswijk van Brum. Een industriële hotspot met meer dan honderd verkopers, diamanthandelaren en ateliers. We droppen onze spullen in het appartement en wandelen The Red Lion binnen, een van de vele pubs.

Het is de plek waar een oude baas aan de bar ons ‘verbiedt’ over Aston Villa te praten. Hij kijkt smerig bij het horen van die clubnaam. Helemaal helder is de beste man ook niet, want hij verlaat de kroeg pootje over. Wel hoopt hij dat Ajax donderdag wint. “Beat the scum!”

Voor ons is het ook tijd om te gaan. We gaan naar St. Andrew’s, het onderkomen van Birmingham City, die andere club uit de stad. We hebben kaartjes voor de thuiswedstrijd in de Championship tegen Middlesbrough. Het wordt een mooie ervaring. Ook hier merken we dat Aston Villa door veel Brummies niet wordt gepruimd.

‘They are scum, we fokkin’ hate ‘m! Why? THEY’RE SCUM!’

Het in 1906 geopende St. Andrew’s ligt midden tussen de arbeidershuizen aan Tilton Road End. Bier mag niet mee de tribune op, dus mengen we ons tussen de supporters op de omloop. We raken aan de praat met een kwieke zestiger. Als we vertellen dat we hier ook zijn voor Aston Villa - Ajax, bemerken we dezelfde verhitheid als eerder die dag. “They are scum, we fokkin’ hate ‘m! Why? THEY’RE SCUM!”

De beste man vertelt over hoe hij in zijn beste jaren knokte met supporters van ‘die andere club’. Dat ging er stevig aan toe. Trots oreert hij over opgerolde kranten met uitgestoken mespunten. Dat bracht goed schade toe. Het mag duidelijk zijn: hij wil dat Ajax donderdag wint. Hij wenst ons alle succes. Dat hebben we ook nodig. Ik zie dat hij een vinger mist. Ik vraag maar niet door.

Sprekend over de rivaliteit tussen stadsgenoten Aston Villa en Birmingham City, zegt de man plots: “Maar jullie hebben met Feyenoord toch ook zoiets?” We leggen uit dat Feyenoord toch echt uit Rotterdam komt en niet uit Amsterdam. Het doet denken aan de uitspraak van Fabio Capello, die ooit zei: “The only thing that I know about Feyenoord, is that they are from the country of Ajax.”

Na de laatste slokken bier lopen we The Gil Merrick Stand op achter een van de doelen. De geur van vers gemaaid gras komt mijn neus binnen. We zitten onwijs dicht op het speelveld. Deze dinsdagavond blijkt voor veel supporters van Birmingham City een uitlaatklep om frustraties eens goed de vrije loop te laten.

Gek genoeg doet de sfeer me bij vlagen denken aan Stadion De Meer. Je kunt de spelers enorm goed bereiken vanaf de tribune.

Gek genoeg doet de sfeer me bij vlagen denken aan Stadion De Meer. Je kunt de spelers enorm goed bereiken vanaf de tribune. Als Birmingham Citydoelman John Ruddy uitglijdt bij het trappen van de bal, reageren zijn eigen supporters honend en geërgerd. De keeper draait zich om, praat boos terug en maakt wegwerpgebaren.

Je kunt elkaar letterlijk horen en elkaar de waarheid zeggen. Net zoals spelers in De Meer ook precies wisten waar ze aan toe waren. Als het allemaal niet vlug genoeg gaat, dan zorgen supporters wel dat de spelers dat weten.

Ook de spelers van Middlesbrough kunnen daar over meepraten. In het bijzonder verdediger Matthew Clarke. Steeds als hij binnen gehoorafstand is, krijgt hij de volle laag: “Clarke, you baldy bastard! You bald twat!”

De grensrechter moet het ook regelmatig ontzien: “Linesman, you fokkin’ cunt!” En zo gaat het negentig minuten lang door. Regelmatig gebeurt het met volledig overslaande stemmen. Een grote vrouw met blonde vlechten naast me doet ook een duit in het zakje. Uit het niets staat ze op, waarna de meest ordinaire dingen haar mond verlaten.

Wie er momenteel bij Ajax spelen, weten de meesten overigens niet. Ze komen over het algemeen niet verder dan Henderson.

Het niveau van de wedstrijd is heerlijk bedroevend. Het is precies wat je er op voorhand van verwacht. Het is echt niveau ‘mijn hemel’. Kijkend naar de ijverige en wilde trappen naar voren, verlang ik bijna terug naar Fortuna Sittard-thuis. Of zoals de supporter achter mij vol teleurstelling uitschreeuwt: “WE ARE SHIT!” Het komt uit zijn tenen. Ik snap hem gezien het huidige spel van mijn eigen club volledig.

Een steward voor ons maakt het allemaal maar deels mee. Hij dommelt continu in slaap op zijn stoeltje. Diep weggezakt in zijn oranje jas schrikt hij meermaals wakker bij een nieuwe scheldkanonnade vanaf de tribune, met daarop de mensen die hij in de gaten moet houden.

We leren in St. Andrew’s vooral dat supporters van The Blues een enorme bloedhekel hebben aan alles wat met Aston Villa heeft te maken. De meer succesvolle buurman vier kilometer verderop wordt met de nek aangekeken. We mogen de clubnaam niet noemen en ook Villa Park is hartstikke stom.

Als de eerste dag in Birmingham op zijn einde loopt, hebben we eigenlijk alleen maar Brummies gesproken die hopen dat Ajax donderdag wint. Wie er momenteel bij Ajax spelen, weten de meesten overigens niet. Ze komen over het algemeen niet verder dan Jordan Henderson. Dan houdt het wel op.

We gaan het allemaal meemaken op Villa Park, maar Ajax krijgt in Birmingham in elk geval steun van meer dan alleen de 2109 Ajacieden die afreizen naar de tweede stad van Engeland.

Aanbevolen

Hoe The Villans hun geliefden eren in en rond Villa Park