Roy is onder andere verantwoordelijk voor de kinderen die met de spelers het veld oplopen. En ook voor het vrolijke spul dat in de rust doelpunten maakt. Ik moet zijn taken overnemen als hij op vakantie is of ziek is. 

Zodra ik het vak op kom, zie ik Roelof al naar het veld turen. Roelof, de Ajacied die al jaren op de tribune staat en al meer dan vijftien jaar aanwezig is bij Europese uitwedstrijden van onze club. De man die half Europa heeft gezien. Altijd achter Ajax aan. Van Londen tot Lissabon en van Madrid tot Turijn.

“Waar kom jij zo laat vandaan?” roept hij enthousiast, terwijl hij me een ferme hand geeft. Ik leg hem uit waarom ik er pas net ben. Hij knikt begripvol.
Maar wanneer ik vraag of ik iets heb gemist, trekt zijn gezicht samen. “Ajax speelt waardeloos,” zegt hij. “Ik heb weinig fiducie in een goede afloop.”

Zijn blik is veelzeggend. Die blik ken ik. Het is de vermoeidheid van een supporter die al te veel teleurstellingen heeft moeten slikken. Toch duurt het maar een paar seconden voordat hij van onderwerp verandert en zijn ogen opnieuw oplichten. Zodra hij begint over de komende trip naar Bakoe, naar die onbekende maar oh zo toffe uithoek van Europa, zie ik een andere Roelof. Een Roelof zoals hij hoort te zijn.

We halen herinneringen op aan andere Europese avonturen. Talloze steden, obscure stadions, lange nachten en onverwachte ontmoetingen. Ook vertelt hij trots dat zijn goede vriend Stefan gratis kaarten heeft geregeld voor het duel tussen Wales en Bosnië eind maart 2026. 

Terwijl hij praat, fonkelen zijn ogen zoals alleen voetbal dat kan veroorzaken. Het is het soort sprankeling dat elke Ajacied herkent. Als ons gesprek tot een einde komt, draai ik me om en vraag me af wanneer we die tijden weer beleven. 

Ik denk aan de pijn. Aan Roelofs pijn. En aan die van duizenden andere Ajacieden.

Kort na de 0-1 van Excelsior hoor ik achter me een zachte, bijna breekbare stem. “Ik voel me echt de Temu-versie van mezelf.” Het is Roelof. Ik moet erom lachen, ondanks alles. Galgenhumor.

“De Temu-versie van jezelf? Dat is echt niet oké,” antwoord ik, terwijl ik me omdraai. Maar Roelofs ogen lachen niet mee. De sprankeling van net is verdwenen. Wat resteert, is totale ontreddering.

Wanneer ik vraag wat hij precies bedoelt, haalt hij diep adem en steekt hij van wal. Hij vertelt dat hij zoveel plezier heeft gehad in zijn leven als Ajacied, maar zich nu terneergeslagen voelt. Verslagen, elke keer dat hij Ajax ziet falen.

Hij zegt dat hij het amper nog kan opbrengen om de fanatieke supporter in zichzelf naar boven te halen. Dat hij is murw geslagen door maanden van teleurstelling.

Als ik wil weten welke versie van zichzelf we eerder zagen – namelijk die vrolijke, sprankelende supporter – denkt hij lang na. “Het is moeilijk onder woorden te brengen,” zegt hij uiteindelijk. “Maar ik weet nog precies hoe ik op de tribune stond toen we Europese grootmachten versloegen. En ik verlang terug naar die tijd.”

Ik knik alleen maar. Wat moet je zeggen? Ik draai me weer richting het veld. Ik denk niet meer aan de mooie verhalen, de trips, de sprankelende ogen van even ervoor. Ik denk aan de pijn. Aan Roelofs pijn. En aan die van duizenden andere Ajacieden.

Soms, op een slechte middag tegen Excelsior, voelt zo’n Ajacied zich even de Temu-versie van zichzelf. Maar we weten allemaal: ergens, diep van binnen, zit de echte Roelof nog wel. Hij komt vanzelf terug, misschien al in Bakoe.

Want geen crisis is groot genoeg om het vuur van een Ajacied echt te doven.

Aanbevolen

Supporters zijn er flink klaar mee tijdens Ajax - Excelsior