• Ajax Life Podcast #222 - ‘Laat Bounida tijdje staan’

Ik wenste collega’s Lindy en Jordy aan het einde van de middag succes bij de wedstrijd, terwijl ik zelf mijn maten opzocht bij Café Fourteen. Daar stond al een halve liter bier voor me klaar, terwijl een ingehuurde zanger Amsterdamse liedjes stond te zingen. 

De gespreksonderwerpen waren op voorhand al te raden. Jordi Cruijff, de trip naar Bakoe en uiteraard de opstelling van Ajax tegen Benfica. Toen deze doorkwam, werd ik blij van de basisplek voor Bounida. Fred Grim liet een dag eerder al doorschemeren dat hij hier wel eens voor kon kiezen.

We moeten de negentienjarige Belg vooral niet meteen op het schild hijsen, maar het was heerlijk om te zien hoe Bounida onbevangen zijn dingen deed. Als rechtsbuiten speelde hij voor rust zijn tegenstander doodleuk door de stokken. Je wint er niet direct wedstrijden mee, maar de lef en branie van Bounida sloegen meteen over op de tribunes. Dit soort frivoliteiten zagen we lang niet.

Niet veel later deed hij het nog eens dunnetjes over. In tijden van sportieve ellende is het fijn weer wat brutaliteit binnen de lijnen te zien. Als het aan Bounida ligt, speelde hij zich tegen Benfica in de basis. En waarom ook niet? Van Oliver Edvardsen, Raul Moro of Steven Berghuis verwacht je ook geen wonderen op de rechterflank. Laat dan Bounida maar vrolijk dartelen.

Bounida toonde het publiek (en hopelijk zijn medespelers) weer even hoe leuk voetbal kan zijn.

“Dit is een kindjesdroom,” zei de kleine aanvaller een aantal keer, toen hij glimmend van trots zijn verhaal deed in de perskamer van de Johan Cruijff Arena. Een kindjesdroom. Wat een mooi woord. Wat vooral ook mooi was: het gezicht van Bounida. Zowel buiten als binnen de lijnen. Ik zag plezier. Eindelijk zag ik eens plezier. Bounida toonde het publiek (en hopelijk zijn medespelers) weer even hoe leuk voetbal kan zijn.

Hij leefde even zijn kindjesdroom. Die had ik zelf ooit ook, al was ik toen al een jaar of zestien. Eerder een tienerdroom. In mijn slaap wenkte Louis van Gaal mij ineens. Ik moest warmlopen. Ik bleek zomaar speler van Ajax 1 te zijn. Dat was me nog niet eerder gebeurd, maar dit was natuurlijk best een toffe droom.

Ik viel na rust in. Geen idee meer voor wie, maar het publiek in De Meer klapte terwijl mijn naam werd omgeroepen. Om me heen zag ik spelers als Danny Blind, Clarence Seedorf, Frank de Boer, Finidi George en Jari Litmanen. Ik hobbelde vrolijk mee en deed niks speciaals. Obligate balletjes breed. Ik speelde op veilig en haalde zo de eindstreep. Niemand had het er verder over. Het was voor zover ik weet mijn enige duel voor het eerste elftal van Ajax. 

De kindjesdromen van Bounida zijn vast stukken spannender dan die van mij. Hij heeft ongetwijfeld visioenen van panna’s, vrolijkheid, assists, doelpunten en vooral plezier.

Volgens de kleine Ajacied gaat hij in zijn dromen zeker niet zweven. “Ik woon bij mijn broer. Hij houdt me met beide benen op de grond. Het doel voor dit seizoen is zo veel mogelijk minuten maken. We gaan zien wat de komende weken mij brengen.”

Hopelijk komen zijn kindjesdromen uit.

Aanbevolen

Lichtpuntjes in ons fotoverslag van Ajax - Benfica