Timber maakte destijds naast Daley Blind behoorlijk veel indruk in Friesland. Plankenkoorts had hij niet. De jonge Ajacied met rugnummer 41 keek enorm op tegen zijn ervaren ploegmaat. In ons Ajax Kids Clubblad liet de toen achttienjarige Timber al eens weten dat hij graag de gedachten van Blind in het veld zou willen lezen.

Ik zat op de perstribune tijdens Timbers debuut voor Ajax, in en tegen Heerenveen. Het was een glansdebuut. Ik herinner mij ook de mixed zone goed. In de rumoerige en broeierige catacomben van het Abe Lenstra Stadion kreeg de schrijvende pers om beurten twee Ajacieden toegewezen om te bevragen: aanvoerder Dusan Tadic en broekie Timber.

Totaal relaxed stiefelde de jonge debutant richting de vijf uitgestoken handen van Ajax Life, De Telegraaf, het Algemeen Dagblad, Het Parool en Voetbal International. We stonden elkaar daar als volwassen verslaggevers een soort van te verdringen, terwijl de jonge Ajacied aan de andere kant van het rood-witte lint op slippertjes de hele situatie rustig in zich opnam. “Het ging op zich wel prima,” sprak hij destijds droogjes.

Ik probeer nog wel eens terug te halen hoe volwassen ik zelf was op die leeftijd, maar dat heeft natuurlijk weinig zin. Timber was als achttienjarige al echt een kerel en ik volgens mij juist nog een jochie.

Timber vindt het vak van verdediger ook gewoon echt leuk. Bij Ajax zeker. “Je doet veel meer dan alleen maar je mannetje uitschakelen,” vertelde hij me al eens. “Als verdediger van Ajax ben je veel aan de bal en er is niks leukers dan de bal hebben, toch? Ik mag vaak ook meedoen met aanvallen, dat wordt bij Ajax ook van verdedigers verwacht. Het is een hele leuke plek om te spelen.”

Timber was als achttienjarige al echt een kerel en ik volgens mij juist nog een jochie.

Zijn hele verschijning en de wijze waarop hij toen al vragen beantwoordde, maakte duidelijk: deze knul maak je niet zo snel gek. Vergis je niet hoor, de Ajacied glom in Heerenveen van trots. Of hij destijds zenuwachtig was? “Mwah, gezonde spanning wel natuurlijk, maar nerveus? Dat viel mee. Voor de wedstrijd kwamen alle ervaren jongens even naar mij toe om te zeggen dat het goed zou komen.”

Inmiddels is Timber al 21 jaar. Of pas 21. Net hoe je wilt. Zo rustig als hij was bij zijn debuut, zo rustig is hij nog altijd. In korte tijd maakte hij veel moois mee: hij kwam in actie op een EK en een WK, werd tweemaal kampioen met Ajax en won een KNVB-beker. De dip waar jonkies vaak mee kampen, kwam voor Timber maar niet. Pas dit seizoen moet hij voor het eerst zien om te gaan met soms harde kritiek.

Timber werd in goede tijden geprezen om zijn rust. Precies datzelfde punt is voor sommigen nu juist een probleem in sportief mindere tijden. Zo gaat het vaak. Het zijn leerzame maanden voor de nog altijd jonge verdediger. Hij moest uit de schaduw van mannen als Blind en Lisandro Martínez treden. Dat is zo makkelijk niet. Als tweede aanvoerder is hij – veel meer dan in zijn eerste seizoenen nodig was – druk met het aansturen van nieuwelingen Owen Wijndal, Calvin Bassey en Jorge Sánchez.

Zondag mag ik opnieuw naar het Abe Lenstra Stadion. Timber uiteraard ook. Ditmaal niet voor het eerst, maar waarschijnlijk voorlopig voor het laatst. Topclubs azen nog altijd op zijn handtekening. Die toptransfer komt er komende zomer ongetwijfeld. Dan stiefelt Timber de Johan Cruijff Arena uit.

Op zijn slippertjes.