Door Stijn Kooistra

“If I were you, I would just go,” hoorden we aan de andere kant van de lijn toen we belden met de ambassade. Dat deden we dan ook. Bij de incheckbalie in Boedapest overhandigden we ons paspoort en visum met trillende handjes aan een vriendelijke meneer, die eigenlijk vrij snel concludeerde dat alles in orde was. We kregen onze boardingpass met daarop de magische woorden ‘Visa ok’.

Na een nieuwe paspoortcheck en het moeten maken van een foto bij de douane, kwamen we enkele minuten voor vertek bij onze gate aan. De stemming was euforisch, want de fout in ons visum was gelukkig nog steeds niet opgemerkt. Daar kwam snel verandering in.

Bij de gate werden ons visum en paspoort opnieuw naast elkaar gelegd. Mijn foute geboorteplaats bleef opnieuw onopgemerkt, maar dat mijn maat zou zijn geboren in 1975, vond de meest verschrikkelijke vliegveldmedewerker die ik ooit zag, toch iets gek.

We mochten definitief niet nee. Naast ons stond een Nederlandse man met hetzelfde lot. Ook hij had een fout in zijn visum. Daar stonden we dan.

We moesten in totaal meer dan 650 euro uitgeven aan een nieuw visum, een nieuwe vlucht en de meest trieste ‘hotelkamer’ waar ik ooit in overnachtte.

Met z’n drieën zagen we het vliegtuig voor onze neus vertrekken. Na een praatje te hebben gemaakt met de man, bleek hij de kok van het eerste elftal te zijn. Heel zijn voorbereidingsdag lag in duigen.

We konden een dag later alsnog in het vliegtuig stappen naar Bakoe, al moesten we in totaal meer dan 650 euro uitgeven aan een nieuw visum, een nieuwe vlucht en de meest trieste ‘hotelkamer’ waar ik ooit in overnachtte.

De kok van Ajax zat naast ons in het vliegtuig. Via de club regelde hij vervoer voor ons naar het centrum. Als hij onze maaltijden ook nog eens had bereid, lag ik tenminste niet een hele dag op bed met een voedselvergiftiging.

Aanbevolen

Uzeyir komt uit Bakoe, maar is voor Ajax: ‘Deze club betekent alles voor me’