Veel vragen we niet, alleen een overtuigende zege als reactie op de nederlaag tegen PSV. We zijn nog niet goed genoeg in de topduels, maar de laagvlieger uit Arnhem mag geen problemen opleveren, toch? In de rij op ons tribunevak heerst hetzelfde positivisme, blijkt voor de aftrap. Van de soloseizoenkaarthouder op de hoek van de rij tot de vader en zoon naast me en de zielsverwanten op de rijen voor en achter ons.

Ik zit doorgaans op een relatief rustig vak, met Ajacieden van verschillende generaties die negentig minuten blijven staan bij de topduels, sfeer willen maken en niet luid schreeuwen om het vertrek van een trainer of met zakdoekjes zwaaien. Opstandiger dan een stiekeme roker of biersmokkelaar wordt het meestal niet.

Ajax - Vitesse behoort tot de categorie ‘die gaan we eens zittend op ons stoeltje bekijken’, tot vreugde van de oudere Ajacieden om me heen. Het vertrouwen is groot, dit belooft een mooi avondje te worden.

Niet dus. Het begin loopt volgens ons script met de snelle 1-0 van Dusan Tadic, weer eens vanaf rechts naar de spitspositie sluipend. “Goed voor je boek,” zegt mijn zoon sinds een paar weken op zo’n moment. Hij doet dat met een grijns die vooral verraadt dat we het momentum met Tadic’ biografie niet bepaald mee hebben, zacht uitgedrukt.

Het script van een ruime zege gaat bij rust de prullenbak in, al ligt dat niet aan de gemiste kansen. Mohammed Kudus mist. Had Brian Brobbey in de spits… Davy Klaassen, normaliter trefzeker, mist ballen die je niet kunt missen. Paal, lat, opgeteld bij het gestuntel in de achterhoede. Nee, dit voelt niet goed. Er gaat nog te veel fout op het veld. “Pech dwing je ook af,” roept iemand.

De resterende 84+2+8 (!) speelminuten vliegt het gevloek en gemopper dan ook over onze rijen. Zelf ben ik meestal een ‘stille’ Ajacied. Ik kijk naar het spel, de patronen en tactische keuzes, maar luister ook altijd aandachtig en vaak met plezier naar de opmerkingen om me heen.

De schreeuwer krijgt naar zijn hoofd geslingerd of -ie niet eens een keer zijn muil kan houden.

Als ik iets geks hoor, kijk ik naar mijn zoon of buurman rechts. Dan lachen we de in onze ogen tactische onzin eensgezind weg. Of we blijken van mening te verschillen, om elkaar daarna in de discussie toch weer opmerkelijk vaak ergens te vinden. Je blijft immers elkaars buurman in het Ajaxhuis, niet?

Op ons vak zit een rij of vijf (het kunnen er ook zes zijn) achter ons ook een gezellige ‘schreeuwer’. Meestal richt hij zich op de scheidsrechter, tijdrekkende tegenstanders of Ajacieden die in zijn ogen lopen te prutsen. Dat de spelers en trainers hem vanaf de tweede ring niet horen, maakt hem niet uit. Dit is zijn uitlaatklep. Wij, de anderen in zijn nabije ‘cirkel’, weten elke wedstrijd dat er ‘iets’ komt, alleen niet wanneer. Vaak tovert de menselijke emotie-megafoon een lach op ons gezicht. Humor is soms een goed en leuk medicijn.

Als de ergernis domineert, is niets leuk. De schreeuwer krijgt naar zijn hoofd geslingerd of -ie niet eens een keer zijn muil kan houden en countert iets in de trant van ‘dat bepaal ik lekker zelf’. Pessimisme en cynisme winnen het tijdens Vitesse-thuis van het met zelfspot weglachen van veldzaken die niet goed gaan.

Woensdagavond is het gemopper als een simpel besmettend virus. Ik betrap mezelf er ook op als een speler in mijn ogen te weinig energie of tactische discipline in zijn spel legt. Mijn gevloek valt zelfs mijn zoon, die de kalmte van zijn moeder heeft, op. Mijn andere buurman kookt ook over van frustraties. Hij overweegt bij gemiste kansen zelf zijn voetbalschoenen maar aan te trekken.

Een enkeling houdt de moed erin. Die rukt zich vanwege de emotie los van zijn stoeltje en brult, met zijn biertje in de hand, iets het luchtledige in als er een offensiefje in de maak lijkt. Sommigen doen met hem mee, maar hun stemvolume draait niet maximaal open. Een meerderheid in het vak blijft, zoals op veel plekken in het stadion, stil.

Dat is eigenlijk het ergste van deze avond: de voelbare berusting. We zijn allemaal toe aan de winterstop.

Aanbevolen

Schreuder opvallend mild: ‘Als het 8-2 wordt, kan niemand iets zeggen’