Is het je wel eens opgevallen dat Tadic werkelijk élke wedstrijd hetzelfde moment beleeft? Een soort persoonlijke groundhog day, maar dan net effe anders. Tegen Feyenoord (1-0) had hij zelfs twee van die momenten, waarvan de laatste echt wel ernstig was.

Ik pak er niet snel een column van Willem van Hanegem bij, maar dit keer had hij een punt. De Kromme hekelde Tadic, die tijdens de klassieker weer als een stervende zwaan ging liggen, nadat hij neus aan neus had gestaan met de twintigjarige Lutsharel Geertruida.

“Ik vind dat altijd zo zielig overkomen, dat achterovervallen alsof je iets vreselijks hebt moeten ondergaan. Als trainer vond ik dat ook altijd iets dat mijn spelers moesten laten.”

Aanbevolen

Blije Timber hoorde pas op dag van klassieker dat hij zou starten

Het was inderdaad een stukje acteerwerk dat met terugwerkende kracht een Golden Raspberry Award (Razzie) verdient. Dik in de blessuretijd was deze aanstellerij en het tijdrekken kennelijk nodig tegen Feyenoord. Tenenkrommend en ergens ook aanvoerder-onwaardig.

Tadic zal daar vast anders over denken. De 32-jarige captain haalt alles uit de kast voor een overwinning en als dit dus kennelijk noodzakelijk is, dan moet dat maar zo. Het zorgt er vast voor dat zijn medespelers even een momentje rust hebben, dat de klokken gelijkgezet kunnen worden om dan weer door te kunnen.

Aanbevolen

Barslechte klassieker misschien wel mooiste compliment voor Ajaxsupporters

Maar goed, het stervende zwaan-moment in de extra tijd was wel echt next-level Tadic, maar feitelijk gebeurt het elke wedstrijd wel. Let maar eens op, steevast is er ergens in een duel een moment dat Tadic kermend naar het gras gaat, rollebolt, ‘onwijs veel pijn heeft’, gaat zitten, opkrabbelt, een paar keer stampt op het gras en hinkepinkt, om vervolgens alweer snel voluit te kunnen.

Er is dus altijd precies niks aan de hand. Ook zondag was het raak. Tadic kreeg een knietje in de rug en lag direct te rollen op de grasmat. Twee handen in de rug, helemaal gekromd van de pijn, de mond ver opengesperd. Na een poosje kermen, krabbelde hij voorzichtig op en stampte wat met de voeten. Alsof daar de pijn zat. Direct toen hij aanspeelbaar bleek, was alle pijn plots als sneeuw voor de zon verdwenen en wilde hij de bal hebben.

In het begin maakte ik mij nog dikke zorgen als Tadic weer op het gras lag. “Oh, shit, als het maar niks ernstigs is,” dacht ik dan. Tegenwoordig haal ik mijn schouders op. Tadic ligt weer. Nu is mijn eerste gedachte: “Ah, daar ligt-ie weer te kermen, staat zo wel weer op.” En dat is ook echt altijd zo.

Het moment in de extra tijd tegen Feyenoord was gênant en nog opmerkelijker: er werd niet tegen opgetreden. Het was een staaltje matennaaierij die ik bij een tegenstander niet graag zie, maar al helemaal niet bij een Ajaxcaptain.

• Al lid van SV Ajax? Je scoort een halfjaarlidmaatschap voor slechts 14 euro!