Door Floris Roos

Het noodlot sloeg in oktober 2017 toe voor de nog altijd pas twintigjarige Cerny. In het bekerduel met ASV de Dijk (1-4) klapte zijn knie na een uur spelen lelijk dubbel, toen hij een tackle van zijn directe opponent wilde ontwijken. De aanvaller ging in tranen van het veld. Foute boel, zo veel was direct duidelijk. De tranen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor pretogen vol vuur. Cerny mag het veld weer op dat doet de enthousiaste jongeling zichtbaar goed.

Hoe voelt het om weer gras onder de noppen te hebben en met een bal bezig te zijn?
“Geweldig! Dit is echt een speciale maand voor mij, want ik begon vier weken geleden weer met veldwerk en de bal op gras. Op echt gras! Ik heb dat zo ongelooflijk gemist, zonder overdrijven. Ik ben zo blij dat ik weer conditie kan opbouwen met een bal aan de voet.”

Je ziet er fit uit. Breder ook. Zien we dat goed?
“Dat klopt wel. Ik ben tijdens mijn revalidatie vier kilo aangekomen en zo’n vijf maanden tijd en dat is puur spiermassa. Dat is best veel voor mij, want ik kom niet zo makkelijk aan. Ik wil natuurlijk wel lichtvoetig blijven als buitenspeler en dat blijf ik ook, maar ik kon fysiek wel wat extra’s gebruiken en dat is me nu gelukt. Daar ben ik ook heel blij mee.”

'Tijdens mijn blessure heb ik echt heel diep nagedacht over wat het inhoudt om prof te zijn'

We konden je revalidatie goed volgen via je Instagram-stories. Wilde je je volgers iets laten zien van ‘ik ben er ook nog, ik ben op de weg terug’?
“Sinds mijn blessure plaatste ik bewust geen vaste foto’s meer op mijn Instagram. Dat gaf ook rust. Het enige wat ik deed is mijn fans af en toe via Insta-stories op de houden van hoe ik bezig was met mijn comeback.”

Je hebt jouw portie blessureleed hopelijk wel gehad nu. Voel je angst om weer volle bak te gaan en zo?
“Nee, het gaat prima voor wat betreft het durven schieten, durven springen en landen op mijn geblesseerde been. Ook durf ik vol te kappen en draaien met een bal, net als voor mijn blessure. Dat voelt echt heel fijn!”

Dat moet een opluchting zijn.
“Zeker wel, want je hebt ook gevallen waarbij het veel langer duurt voor iemand weer vol een bal durft te raken. Daar heb ik gelukkig geen last van.”

En hoe zit dat met het aangaan van duels?
“Met duels ben ik nog niet bezig. Dat komt pas als ik weer met de groep meetrain en zo ver ben ik nog niet. Dat zal ik echt weer moeten opbouwen, maar ik ben voor nu heel blij hoe het gaat.”

Heb je het gevoel dat je als twintigjarige veel kostbare tijd bent verloren of denk je dat je hier als prof juist sterker uitkomt?
“Dat vind ik echt een mooie vraag, want juist hierover heb ik zo vaak nagedacht tijdens mijn blessure. Ik heb echt hele moeilijke dagen gekend, dat zeg ik je eerlijk. Ik heb echt heel diep nagedacht over wat het inhoudt om prof te zijn. Ik heb veel steun gehad van mensen die dicht bij mij staan: mijn vader, mijn moeder, mijn zus en mijn beste vriend. Met deze mensen, en vooral met mijn vader, heb ik hierover veel kunnen praten.”

Wat was jouw conclusie?
“Ik kwam erachter dat het ook een positieve kant heeft dat ik deze blessure heb opgelopen. Dat klinkt misschien heel raar, maar je leert er gewoon heel veel van. Ik denk echt dat ik hier sterker uitkom. Ik weet op voorhand niet hoe het voetballen straks weer gaat, maar ik heb wel het gevoel dat ik veel sterker ben geworden, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Daarin moet ik eerlijk zijn naar mezelf. En dat wil ik mensen ook laten zien, eindelijk. Een heel seizoen lang.”

'Het klinkt misschien raar, maar ik kwam erachter dat het ook een positieve kant heeft dat ik deze blessure opliep'

Er lijkt een knop om te zijn gegaan?
“Buiten het voetbal besef ik nu beter wat belangrijk is en vooral wat niet. Ik heb mijn rust gevonden en ben nu echt een prof. Niet dat ik mij daar niet al bewust van was of gek deed, zo is het niet, maar zo’n zware blessure maakt je wel bewust van bepaalde zaken. Dat is niet verkeerd. Sterker nog, nu ben ik soms misschien zelfs wel te streng voor mezelf.”

Kun je een voorbeeld geven?
“Nou ja, ik ben wel echt een trainingsbeest geworden. Ik hield eigenlijk nooit van de gym en het werken met gewichten en zo. Kijk, ik word nooit heel breed en dat moet ook helemaal niet, maar ik vind het nu superleuk om dagelijks in de gym bezig te zijn.”

Je staat weer op het veld, maar hoe eenzaam was je revalidatie tot dat moment?
“Ik dacht op sommige momenten: ben ik nog wel een voetballer? Je voelt je dan soms een beetje alleen. Daarom probeerde ik soms naar de jongens hier te gaan om de contacten te onderhouden. Niet te vaak hoor, maar ik wilde bij de groep betrokken blijven. Het teamgevoel miste ik soms wel hoor.”

Revalideerde je in Amsterdam eigenlijk?
“Ook in het buitenland. Dat was ook best wel goed, even weg uit Amsterdam. Ook voor mezelf en om de redenen waar we zojuist al over spraken. Om tot het volle besef van bepaalde zaken te komen. Maar natuurlijk had ik momenten dat ik even terug wilde naar de club. Na mijn operatie was er altijd goed contact tussen mij, mijn zaakwaarnemer en Ajax over hoe het revalidatietraject eruit zou zien. Dat was voor iedereen duidelijk.”

Wanneer mag je weer met de groep meetrainen?
“Ik denk dat ik niet meega op trainingskamp naar Duitsland. Ik ben gewoon nog niet zo ver. Met mijn blessure ben je wel echt acht of negen maanden zoet. Ik ga nu naar de zevende maand. Ik heb dus nog even tijd. Ik ben al zo ver gekomen. Tot dusver verliep de revalidatie ontzettend goed en volgens plan. Ik wil nu niet te vroeg beginnen. We willen die fout niet maken.”

Cerny wijst naar zijn knie met daarop een flink litteken.

“Wat ik zeg, ik ben nu zo ver gekomen. Van lopen met krukken, een brace en een dikke knie tot dit. Ik voel me nu eindelijk weer top. Daarom wil ik ook echt de tijd nemen. Het is moeilijk voor mij om te zeggen, maar ik begin liever drie weken later op 120 procent, dan te vroeg, waarbij ik iets forceer of verpest.”

Heb je eigenlijk al met Erik ten Hag gesproken over jouw rol straks?
“Nee, nog niet echt. Ik ben vooral bezig met weer fit worden, zodat ik mezelf straks kan laten zien.”

'Ik wil de staf straks laten zien dat ik er weer ben. Ik zie dat echt als een heel mooie kans'

Hoe kijk jij naar het vertrek van Justin Kluivert. Zie jij daarin kansen voor jezelf?
“Ik focus me vooral op mezelf. Dat heb ik ook echt geleerd. Ik wil het straks puur op het veld laten zien. Ik kan daar nu van alles over zeggen, maar het verandert niks. Ik moet het zelf doen. Ik wil als ‘een bom’ terugkomen. De huidige trainers kennen mij nog niet goed. Toen zij kwamen, kampte ik al met een blessure. Dus ik wil de staf straks op de training laten zien dat ik er weer ben. Ik zie dat echt als een heel mooie kans.”

Maakt het jou nou veel uit of je links of rechts voorin speelt?
Resoluut: “Nee. Als ik echt moet kiezen, dan kies ik voor rechts. Maar toen ik in de C’tjes speelde, was ik puur linksbuiten. Ik werd een beetje rechtsbuiten in de A1 en bij Jong Ajax, maar in principe kan ik aan allebei de kanten goed uit de voeten. Het maakt me echt niet zo veel uit.”

We wensen je heel veel succes de komende weken.
“Dankjewel. Ik heb het gemist en weet wat ik heb gedaan om hier weer te staan. Ik hoop mezelf straks te kunnen belonen en daar zal ik alles voor doen.”