Het is vrijdagmiddag wanneer ik op Schiphol de vliegtuigtrappen van Easy Jet-vlucht 3444 beklim. Twee rijen voor mij neemt Dirk Kuyt plaats in zijn stoeltje. Zijn gezelschap krijgt een standje van de stewardess, wanneer ze net te luidruchtig zijn tijdens de uitleg van de veiligheidsinstructies. Naast me wordt gegrinnikt.

Kuyt behoort tot het legendeteam van Liverpool. Ook hij zet koers richting Anfield. In tegenstelling tot de Ajaxselectie maakt hij gebruik van deze lijnvlucht. “Hé Dirk, je weet dat je in een vliegtuig vol Ajacieden zit, hè?” grapt een passerende supporter. De voormalig spits van Feyenoord kan er wel om lachen.

Op John Lennon Airport wordt hij meermaals aangeklampt door supporters voor een selfie of handtekening. In Liverpool vergeten ze helden van weleer niet. Dat blijkt ook wanneer ik een bezoekje breng aan het spelershotel van Ajax. Voor de deur heeft een aardig groepje handtekeningenjagers zich verzameld.

Net op dat moment komt David Endt de trap afgewandeld. Eenmalig heeft hij zijn oude rol van teammanager weer op zich genomen. Daar geniet hij zichtbaar van. “Het is zo mooi om die jongens allemaal weer even te spreken,” glundert Endt. In zijn kielzog volgt Jari Litmanen. De Fin is weggedoken in zijn capuchon, maar wordt door de wachtende fans direct herkend. Van hem willen ze natuurlijk een krabbel.

Toch zit je ernaast als je denkt dat Engelse voetballiefhebbers hier alleen zijn voor handtekeningen van voormalig Liverpoolhelden. In de lobby van het hotel word ik aangesproken door een jongeman. Hij vraagt of ik weet of Rafael van der Vaart en Edgar Davids al aanwezig zijn. Hij wil dolgraag een selfie met de beide heren. Zelf is hij voor Middlesbrough, maar hij omschrijft Ajax als een prachtige club.

‘Swart heeft het vaak over zijn sterke spel in de legendarische mistwedstrijd tegen Liverpool, maar dat heeft niemand kunnen zien.’

Ik kan dat volmondig beamen. “Ook al maken we een dramatisch seizoen door,” voeg ik eraan toe. “Ach, dat overkomt iedere club,” is zijn nuchtere reactie. “Soms moet je hard vallen, om daarna weer op te staan. Ajax komt er sowieso bovenop. Dat heeft het verleden wel bewezen. Deze club heeft iets unieks. Met veel eigen jeugd en spelers die wereldberoemd zijn geworden.”

Zijn zalvende woorden doen me goed. Net op dat moment komt Sonny Silooy aangelopen. Ik volg hem deze dagen voor Ajax Life. Hij vertelt dat het volop gezellig is. “Echt ouwe jongens krentenbrood. Er worden dolletjes gemaakt en er wordt veel gelachen. Sjaak Swart heeft het vaak over zijn sterke spel in de legendarische mistwedstrijd tegen Liverpool, maar dat heeft niemand kunnen zien,” stelt hij lachend.

Een dag later is het ook genieten op Anfield, waar uiteindelijk een 4-2-eindstand op het scorebord verschijnt. De wedstrijd is volledig uitverkocht. De opbrengsten ervan komen ten goede van de LFC Foundation. Afgereisde Ajaxsupporters vertellen ernaar uit te kijken hun helden van weleer weer aan het werk te zien. Vooral in de eerste helft worden zij op hun wenken bediend.

Derk Boerrigter scoort binnen drie minuten. Aan Litmanen zie je dat de spelpatronen er nog steeds bij hem zitten ingeslepen. Met een fraai hakballetje doet Siem de Jong belangrijk voorwerk bij de 0-2 van Kiki Musampa. Davids oogst een groots applaus wanneer hij het veld betreedt. En we zien Simon Tahamata genieten. 67 jaar, maar nog hartstikke kwiek. “Ik speelde voor het eerst op Anfield. Genieten!” stelt hij na afloop.

In de mixed-zone moppert Swart over het volgens hem ongeldige derde doelpunt van Liverpool. En Ryan Babel had natuurlijk een van zijn twee megakansen moeten afmaken. Zo kennen we Mister Ajax, als een echte winnaar, al benadrukt hij direct dat hij vooral heeft genoten van een prachtige benefietwedstrijd.

Datzelfde geldt voor mij. Ik constateer dat ik stiekem meer plezier aan dit potje heb beleefd dan aan de laatste wedstrijden van Ajax 1. Dan moet ik toch even terugdenken aan de jongeman in het hotel. “Ajax komt er wel weer bovenop.” Het zijn wederom fijne zalvende woorden. Zo is het tripje naar Liverpool in meerdere opzichten bevredigend.

De wedstrijd zit erop. Tijd voor de derde helft. Ik vraag of de selectie van Ajax de Liverpoolse nacht nog onveilig gaat maken. “Ben je gek? Daar ben ik toch veel te oud voor,” stelt Tahamata met een gulle lach op zijn gezicht. Een lach die de lading van deze bijzondere legendewedstrijd uitstekend samenvat.

Aanbevolen

Vader en zoon op weg naar Liverpool: ‘Mooi Litmanen weer te zien spelen’