Mag ik jullie mee terugnemen naar 4 december 2001? Voor velen een doorsnee dinsdag. Ja, Ajax won die avond met 4-0 van Fortuna Sittard, maar dat staat niet veel supporters meer specifiek bij. Mij wel, omdat op die bewuste dag een lang gekoesterde droom in vervulling ging.

Als lid van de Ajax Kids Club had ik het voorrecht om mee te mogen doen aan de Ajax Fun Games. De mogelijkheid om te scoren op hetzelfde veld als mijn voetbalhelden. Dat waren in die tijd mannen als Christian Chivu en Rafael van der Vaart. En ook voor de die zomer aangetrokken Zlatan Ibrahimovic had ik al snel een zwak.

Daar stond ik dan, tezamen met leeftijdsgenootjes in de catacomben van de toenmalig Amsterdam Arena. Uiteraard volledig in het wit-rood-wit gehuld. Zoals het hoort.

Het was qua leeftijd mijn laatste jaar als lid van de Ajax Kids Club. Ik was dan ook iets ouder dan de kleine dreumesen om mij heen en stak er qua lengte een kop bovenuit. Maakte dat de spanning minder? Valt mee. Knikkende knietjes? Een beetje. Maar bovenal stond ik daar met de borst vooruit, want dat hoort bij Ajax.

En toen was het moment daar. De geur van vers gemaaid gras en de imponerende tribunes, gevuld met duizenden Ajacieden. Dat maakt indruk. Ik las mijn eigen naam terug op de grote stadionschermen en worp een blik op de tweede ring, waar mijn familie zat om dit bijzondere moment live mee te maken.

Mijn vizier moest op het doel. Het net moest en zou bollen. Niet scoren was geen optie.

Later zou ik horen dat mijn opa bij het bestijgen van de stadiontrappen meerdere pauzes moest inlassen. Voor hem voelde het als een beklimming van de Kilimanjaro, maar hij was er wel bij.

Zelf zat ik inmiddels in mijn eigen bubbel. Staand op de middenstip van het Ajaxstadion. Natuurlijk schieten je gedachten op zo’n moment alle kanten op. Je doet zoveel indrukken op. Mijn vizier moest op het doel. Het net moest en zou bollen. Niet scoren was geen optie.

Het seintje volgde. Go! Iedere stap dat ik dichter bij het doel kwam, schoten er andere gedachten door mijn hoofd. Schiet ik de bal in de linker- of rechterhoek? Hoog of laag? Of toch de keepster omspelen? Tik, tak, tik, tak. De tijd is op. Het moment is daar. Komt dat schot... Raak! Opluchting, blijdschap, alles.

Twee van mijn drie pogingen troffen doel. Bij de ereronde viel alle spanning weg. Uitbundig zwaaiend bedankten we het publiek, om vervolgens weer gewoon als supporter plaats te nemen op de tribune. Vanaf mijn stoeltje zag ik Ibrahimovic na rust tweemaal scoren. In hetzelfde doel als ik dat luttele minuten eerder had gedaan.

Trots, blijdschap en euforie. Die woorden dekten aardig mijn gevoel. Niet alleen het gevoel van dat moment, maar het gevoel tot in de lengte der dagen. Er volgden heel wat magere Ajaxjaren, maar mijn liefde voor de club was sterker dan ooit.

Nu ben ik zelf werkzaam bij SV Ajax en schrijf ik de prijsvragen voor de Ajax Fun Games uit. Wanneer ik vanaf de tribune de kleine helden in veel te grote shirtjes en broekjes op het doel zie afstormen, voel ik blijdschap. Dan denk ik terug aan die bewuste avond in 2001. En realiseer ik mij dat deze kleine dreumesen over 21 jaar ongetwijfeld hetzelfde gevoel hebben.

Aanbevolen

Fijne beelden: deze kleine Ajaxhelden scoorden eerder tijdens klassieker