Hi Rob, hoe raak je als stadionspeaker bij Ajax betrokken?
“Ik kwam in 2009 bij de club terecht, samen met diskjockey Rick van Velthuysen. Dat ging via Radio Veronica. De zender had destijds een mediadeal met Ajax en de eredivisie. Er waren twee belangrijke criteria: je moest – natuurlijk – Ajacied zijn en bij voorkeur in Amsterdam geboren zijn. Aan beide criteria voldoe ik. Rick was de bekende naam van ons twee, maar omdat hij vaak niet kon, werd mijn rol wat groter. Zo kwam de bal steeds meer aan het rollen.”

Waar zit je eigenlijk tijdens een wedstrijd?
“Achter de vierde official, tussen de twee dug-outs in. Qua beleving voel je daar alles. En dat is precies wat je als stadionspeaker wilt. Je wilt mee in de emotie waar het stadion om vraagt. Voor die tijd zat ik boven de koninklijke loge. Ik was daar niet echt gelukkig, want zat er achter glas. Je zat daar voor 99 procent afgesloten van het geluid in het stadion, behalve als er werd gescoord. Hoe dan ook, ik kreeg er weinig mee van de sfeer. Qua uitzicht was het overigens perfect, maar qua beleving zeker niet. In overleg met Ajax mocht ik toen naar beneden en daar ben ik nog altijd heel blij mee.”

Voel jij je inmiddels echt dé stem van Ajax?
“Oh, wat een leuke vraag. Eh, ja. Ja, dat voel ik me wel, al klinkt dat wat raar. En ja, de stem van Ajax… Dat kun je natuurlijk op verschillende manieren interpreteren. Ik vertegenwoordig Ajax verder niet in de media of iets. Misschien ben ik dan toch vooral de stem van het stadion. Ja, dat is beter. In die zin voel ik dat wel zo.”

Je doet behalve Ajax ook Oranje. Is dat wezenlijk anders voor jou?
“Ja, daar zit wel een verschil tussen, maar ‘je land vertegenwoordigen’ vind ik eveneens heel bijzonder. Dat is op een totaal andere schaal dezelfde emotie die jongens als Donny van de Beek, Daley Blind of Joël Veltman voelen als ze in de Arena voor het Nederlands elftal spelen. Die hebben ook niet zoiets van ‘het is geen Ajax, dus ik doe het er maar bij’. Nee, ik ervaar het toch ook wel als uitkomen voor je land. Ik vind dat mooi.”

Hoe bereid jij je voor op een thuiswedstrijd van Ajax?
“Ik kijk vooral goed naar de spelers van de tegenstander. Vooral de namen neem ik goed door. Binnen de Nederlandse competitie ken je negentig procent van de spelers op een zeker moment wel, maar zeker bij internationale wedstrijden bereid je je goed voor. Dat verdient de tegenstander ook.”

Spelersnamen zijn nog wel eens lastig…
“Klopt, want bij de NOS spreken ze een naam op de ene manier uit en bij FOX weer net op een andere manier. Dan moet je daar altijd weer tussen kiezen.”

'Justin Kluivert wilde zijn voornaam graag uitgesproken hebben als Djustin’

Hoe maak je die keuze?
“Bij Ajax doen ze dat goed, want in overleg met de media-afdeling is er bij aanvang van het seizoen afstemming over hoe spelersnamen uitgesproken worden. Dan spreken de jongens zelf hun naam in. Om een voorbeeld te geven: Justin Kluivert wilde zijn voornaam graag uitgesproken hebben als ‘Djustin’. Dat zijn dingen die je alleen kunt weten als de spelers daar zelf wat over hebben te zeggen. Van Hakim weet ik dat iedereen Ziyech zegt met een ‘harde g of k’ op het einde. Daar heeft hij ook vrede mee, maar eigenlijk spreek je het uit als ‘Ziyesjjjj’. Ik spreek zijn naam wel uit met een soort van ‘zacht einde’, dus koos een beetje de gulden middenweg.”

Ben je wel eens over een club- of spelersnaam gestruikeld?
“Jaaa, zeker wel. Tuurlijk. Je bent gewoon mens. Iedereen verspreekt zich wel eens, dus ik ook. Buitenlandse namen blijven lastig. Dat is omgekeerd ook zo. Laat ze in het buitenland Klaas Jan Huntelaar omroepen en het klinkt ook honderd keer anders. Zo zal ik dat ook hebben. Ik blijf altijd een buitenlander die probeert een naam goed uit te spreken. Je kunt dicht in de buurt komen, maar je bent geen native speaker. Het is dus altijd een goede poging tot, maar je wilt het natuurlijk zo goed mogelijk doen. Je oefent wel, zo rolt Dnipro Dnipropetrovsk er nog steeds vloeiend uit, haha!”

Nou inderdaad, hulde!
“Ja, je ziet, jaren later kan ik het nog omdat ik er goed op gestudeerd heb. Maar ik wil best een geheimpje verklappen: ik lees de tegenstander wat sneller op. Dat maakt het soms wel lastig. Bij de Ajacieden maak je ruimte voor applaus en gejoel na elke uitgesproken naam. Dat doen we bij de tegenstander natuurlijk niet. Als je dan een bezoekende ploeg moet voordragen met twintig lastige namen, dan struikel je heus wel eens. Daar krijg ik wel eens een boos mailtje over van naamfetisjisten. Maar dat mag ook hè, begrijp me niet verkeerd.”

Je sluit het voordragen van de Ajacieden altijd af met: en met nummer 31, Nicóóóó Tagliaficóóóóó!!! Het stadion gaat daar wel lekker op. Heb je dat zelf bedacht?
“Ja, en ik had dat vooraf ook niet gevraagd of overlegd. Gebeurde spontaan. De supporters vonden het mooi en dus zijn we er mee doorgegaan. Het klinkt ook gewoon lekker en door de reactie van het publiek geeft het toch een extra boost richting aftrap. Tagliafico is ook een geweldige speler, die iedereen in zijn hart heeft gesloten. Dat telt allemaal mee.”

Je draagt de namen voor op volgorde van rugnummer en toen was daar plots Babel met nummer 49. Besloot je zelf om Ryan en Nico om te wisselen, zodat je toch met Tagliaficóóóóó kon eindigen?
“Haha, op de dag van de wedstrijd kreeg ik via Twitter heel veel vragen van supporters: ‘Wat ga je nu doen Rob?’ Dat werd een heel item onder Ajacieden. In overleg met de eventmanager van Ajax besloot ik toen om tóch te eindigen met Tagliaficóóóóó. Dat kwam dus echt door het stadion en de mensen zelf. Die wens was heel duidelijk. Daar luister je dan wel naar. Ik zat er zelf ook al mee, dus dat kwam goed uit. Dit is een stukje stadionbeleving en dat is volgens mij wel goed bevallen.”

Even een overgangetje. Voel jij je echt Ajacied?
“Ja, honderd procent!”

Moet je dat ook zijn om de rol als stadionspeaker van Ajax goed te kunnen vervullen?
“Dat vind ik toch wel, eigenlijk. Voetbal is emotie en die moet je wel op een goede manier kunnen overbrengen. Je moet de sfeer in een stadion wel echt aanvoelen en weten wat er speelt.”

'Normaal wens je de mensen 'wel thuis', maar na het eindsignaal bij Tottenham-thuis heb ik gezwegen'

Kun je daar een voorbeeld van geven? Is het soms ook je mond houden?
“Zeker. Neem Tottenham-thuis. Ik wil daar niet te uitvoerig op ingaan, want het doet nog steeds zeer, maar daar heb ik Lucas Moura wel genoemd als doelpuntenmaker. Dat moet sowieso. Maar na het eindsignaal bleef ik wel stil. Normaal gesproken zeg je nog zoiets als ‘bedankt, wel thuis en tot de volgende wedstrijd’ of iets dergelijks, maar dat heb ik toen niet gedaan. Er was geen sprake van een ‘wel thuis’, want daarvoor was de sof te groot. Het minutenlange applaus van het thuispubliek vlak na de uitschakeling was subliem. Het was een prachtig eerbetoon aan de spelers. Ik zweeg toen bewust. Als er één moment was om niks te zeggen, dan was het dát moment wel.”

Ook hieruit blijkt dat het als speaker wel belangrijk is om iets van supportersbeleving te begrijpen. Je kunt niet zomaar iedereen op die plek neerzetten.
“Nee, want je kunt zomaar de verkeerde snaar raken. Het is uiteindelijk toch wel een vak.”

Iets heel anders: welke speler zou je graag nog eens in Ajaxshirt zien en omroepen?
“Zooo, pffff…. Dat is lastig! Vanuit het verleden natuurlijk mannen als Johan Cruijff en Marco van Basten. Jari Litmanen was helaas ook van voor mijn tijd. Had ik ook graag gedaan. Tja, en als ik het nu mocht zeggen… Jan Vertonghen of Luis Suarez zouden met al hun in het buitenland opgedane ervaring fantastisch zijn. Luis heeft ook een heerlijke naam om door de speakers te laten schallen.”

Hoe ga je om met het opnoemen van oud-Ajacieden bij een tegenstander?
“Ik ben natuurlijk gebonden aan afspraken, dus toen Suarez hier met Barcelona langskwam riep ik niet oud-Ajacied Luis Suarez of iets, maar liet wel een gepaste stilte vallen achter zijn naam. Je weet dat het thuispubliek hem een applaus wil geven. En dat verdient hij ook. Daarom is het dus ook van belang dat je Ajacied bent en een beetje kunt inschatten hoe de gevoelens zijn.”

Je deed dat toch ook bij Tottenham-thuis met alle voormalig Ajacieden daar?
“Zeker. Bij Eriksen, Alderweireld en Vertonghen ging dat ook zo. Misschien valt het de mensen op de tribune niet eens op dat ik dan even pauze hou, omdat ze dan applaudisseren en dat is ook precies de opzet. Die ruimte voor applaus is ook terecht, want wat een fantastische spelers zijn dat voor Ajax geweest!”

Soms is het onduidelijk wie er scoort. Maar je moet toch een naam omroepen. Hoe gaat dat?
“Klopt. Een goed voorbeeld komt uit seizoen 2019/2020. Huntelaar nam thuis tegen Heerenveen een vrije trap en zag de bal via de rug van Dusan Tadic in het doel belanden. Tadic eiste de treffer gelijk op, maar ik riep de naam van Huntelaar om. Ik volg daarin de vierde official en dus de arbitrage. Via de fieldmanager kreeg ik door dat Klaas Jan de treffer op zijn naam kreeg en dan ga ik daarin mee. Ik bepaal dat dus niet zelf, maar goed, niet iedereen was het ermee eens, haha.”

Je doet ook de gesprekjes met de hooghouders vooraf en de Fun Gamers tijdens de rust. Is dat lastig?
“Soms wel, want als het stadion nog niet helemaal vol is, dan galmt het al gauw. Dan moet je echt je tempo aanpassen om het verstaanbaar te houden. Dat vergeet ik wel eens in mijn enthousiasme, haha!”

We hopen je stem snel weer te kunnen horen, Rob!
“Ik hoop het ook snel weer te mogen doen. We missen ons cluppie allemaal ontzettend.”