• Stem hier op jouw Ajacied van de Wedstrijd

Al zijn we nog niet allemaal even wakker. Als we twee groene bussen de A1 af zien rijden bij Holten, suggereer ik dat dit wel eens bussen van lokale groepen FC Twentesupporters kunnen zijn. Degene achterin de auto kijkt op en vraagt: “Tegen wie moeten die vandaag…?”

De duizend Ajacieden die afreizen naar Enschede, doen dat deels via een autocombi en deels via een buscombi. De 330 Ajacieden die met 110 auto’s naar Enschede rijden, betaalden 13,54 euro. De overige 670 kaarten worden verkocht aan Ajacieden die 31,18 euro betaalden voor de buscombi.

Een deel van die bussen komen we tegen als we om 10.30 uur op de N342 staan, om rechtsaf te slaan richting de Deventerstraat in Oldenzaal. Het verkeerslicht naar rechts springt op groen, maar een motoragent verbiedt ons om weg te rijden. Drie van zijn collega’s rijden over de kruising. Een halve minuut later zien we een vijfde motoragent, gevolgd door vijf dubbeldekkers en een gewone bus. Daarachter rijdt een burgerauto met agenten én een motoragent.

Wat mij betreft is dit om drie redenen belachelijk. Allereerst werkt dit normalisatie tegen. Ik doe het raampje open om een filmpje te maken en kijk naar de auto’s die langs me staan. Mensen kijken verbaasd. Blikken die lijken te denken: die zullen wel gevaarlijk zijn. Het vergroot het beeld van mensen dat je thuis- en uitsupporters niet moet mengen. Daarnaast hoef je bussen niet te begeleiden. Een rijdende bus is geen risico.

De dag na Chelsea FC-uit zijn we bij de derby tussen Exeter City FC en Plymouth Argyle FC geweest. De bussen stoppen bij een kroeg in de buurt, waar supporters worden opgewacht door de politie. De supporters van Exeter City lopen aan de andere kant langs de politielinie. Op wat schelden na, gebeurt er niets. En gebeurt er wel iets? Dan worden de daders op- en aangepakt. Als in Enschede de reden is dat je het verkeer wil regelen, dan zet je er gewoon twee verkeersregelaars neer. Die hebben zes bussen in een minuut de snelweg op begeleid.

Als het konvooi is gepasseerd, slaan we alsnog rechtsaf richting de omwisselplek. We sluiten aan, stappen uit, schudden wat handen en er wordt nagepraat over de trip naar Londen. Er worden verhalen gedeeld over hotels zo groot als kledingkasten en landingen die door de storm vrij rommelig verliepen. Er wordt gefoeterd op het spel, de resultaten en het gebrek aan vooruitgang. Er wordt ook nog een beetje nagenoten van de snoeiharde Dit is mijn club, die minutenlang door de Londense bibliotheek genaamd Stamford Bridge klonk.

Het werk dat tientallen gasten hier instoppen, blijft te vaak onderbelicht. Duizenden uren. Elk jaar opnieuw. Ongeacht de stand of de tegenstander.

Het scannen begint iets na elven. Nadat de stewards zeker weten dat we met drie man in de auto zitten, kunnen de laatste kilometers richting Enschede beginnen. Het is twintig minuten rijden volgens Google Maps, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat we de snelste route pakken. En dus rijden we bijna een uur over de verplichte route via de A1 en de A35. We parkeren op de Lonnekerbrugstraat. Daar parkeerden we vorig seizoen nog tussen de FC Twentesupporters. Dit jaar lijkt dat niet het geval. Er is zeker nog plek voor 110 auto’s met Ajacieden. Maar goed, ik ben blij dat de mensen van Ajax er elk jaar in slagen meer alternatieve opstapplekken en gedeeltelijke autocombi’s te regelen, dus hierover geen geklaag.

We zijn hoe dan ook net op tijd om, gewapend met een broodje beenham én een colaatje, de steile trappen te beklimmen. We schuiven aan in een rij bijna bovenin het vak. Boven ons staat een rij Ajacieden klaar om het zoveelste visuele meesterwerk aan Nederland te laten zien. Een balustradedoek met de tekst: ‘Rise up this morning’ hangt aan de binnenkant van de lexaanwand die voor het uitvak staat.

De tekst verwijst naar het bekende Three little birds dat vanaf Cardiff City FC - Ajax in 2008 op Ninian Park door ons is geadopteerd. Het megadoek met de omvang van het hele uitvak en daarop een groot portret van de King of Reggae, rolt vlak voor de aftrap naar beneden. Het werk dat tientallen gasten hier instoppen, blijft te vaak onderbelicht. Duizenden uren. Elk jaar opnieuw. Ongeacht de stand of de tegenstander. Clubliefde verwerkt in kunstwerken. Inzet die veel en veel meer mag worden gewaardeerd. Diep respect daarvoor!

Grappend wordt er nog geroepen of we het doek niet wat langer kunnen showen. Dat scheelt ons pijn aan de ogen. Maar helaas, het doek gaat met een rotvaart over de hoofden naar beneden. M’n zeventiende bezoekje aan De Grolsch Veste is afgetrapt. Van mijn zestien eerdere edities, won Ajax er maar vier. Zeven keer werd er gelijkgespeeld, waarvan er één na pingels alsnog werd verloren. Vijf keer bleven de drie punten in Enschede. De laatste zege die ik in het Twentse uitvak meemaakte, was op 1 december 2019.

Gelet op de vorm van ons aller Ajax de laatste weken, spreek ik weinig Ajacieden die vertrouwen hebben in een goede afloop, al verschillen de meningen om me heen wel over wat de definitie van een goede afloop is. Ik spreek uitvakgangers die hopen dat we verliezen, zodat er wordt ingegrepen in de technische staf. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit hoop dat Ajax verliest. Ook in Enschede niet.

De elf op het veld lijken dat niet met me eens, want na 158 seconden krijgt FC Twente de eerste corner. Waar voor mijn gevoel elke corner tegen levensgevaarlijk is, lijkt daar niet per se op te zijn getraind. Na 194 seconden schampt ex-Ajacied Kristian Hlynsson de 1-0 achter Remko Pasveer. Ik heb geen idee hoe we met die stand de rust halen, want op een paar goede acties van Raul Moro na, lijkt het helemaal nergens op.

Net zo onbegrijpelijk als het niveau in de eerste helft, zijn de zeven minuten en één seconde in het begin van de tweede helft, die van de 1-0-ruststand een 1-3-tussenstand maken. Als Wout Weghorst binnenknikt, heerst er een yes-gevoel. Iedereen lijkt te denken dat er nog iets in zit. Na de 1-2 van Oscar Gloukh, wisselen ontlading en verwondering voor de prachtige goal elkaar af. Als Mika Godts na een heerlijke counter de 1-3 binnenschiet, bundelen vreugde, opluchting en opgekropte frustratie zich weer tot een heerlijk euforisch gejuich. Dit zijn zulke ontzettend lekkere momenten. Hier leven we voor.

De Ajacieden worden uitgebreid bedankt. Net zoals in Londen, gebeurt dat ook nu met een uit volle borst gezongen ‘Dit is mijn club’.

Het voordeel van het scoreverloop is dat, ondanks de vrij snelle 2-3 van FC Twente, het uitvak lekker gemotiveerd blijft. Of dat het verschil maakt op het veld, weet ik natuurlijk niet, maar de tijd gaat er wel een stuk sneller door. Eigenlijk komen we niet meer echt in de problemen. Als Serdar Gözübüyük na 95 minuten voor het laatst fluit, winnen we voor het eerst sinds 13 april (Willem II-uit) weer eens een uitwedstrijd. Dat is precies zes maanden en twee weken geleden. De opluchting is dan ook groot. De Ajacieden worden uitgebreid bedankt. Net zoals in Londen, gebeurt dat ook nu met een uit volle borst gezongen Dit is mijn club.

Tevreden lopen we de trappen af uit de nok van De Grolsch Veste. Een enkeling lijkt te balen dat dit waarschijnlijk betekent dat we nog even met de huidige technische staf doorgaan. Mijn bespiegelingen daarover gaan teveel over voetbal, maar zeker teveel over bestuur, dus die houd ik buiten dit reisverslag.

Aan de grote poort laten we onze kaart zien. Als er autocombi op staat, mogen we echt weg. Je wil natuurlijk niet dat een van de buscombigangers die naast een autocombikaart greep, met z’n vrienden naar huis rijdt. Ik ben benieuwd wat er gebeurt met de Ajacieden die hun kaart in het vak op de grond lieten vallen. Ik besluit er niet naar te vragen en kijk over het spoor. Daar staan twee groene bussen. Waarschijnlijk van lokale supportersgroepen van FC Twente…

We wandelen een kleine kilometer richting de auto. We stappen in en draaien, net voor de motoragenten die de bussen met de buscombigangers begeleiden, de weg op. We zetten koers naar huis. Dit keer met drie punten in de tas. En dat rijdt toch een stuk lekkerder.

Op naar sc Heerenveen-thuis!

Aanbevolen

Ajacieden beleven achtbaanrit in De Grolsch Veste