Door Irma van der Burg

Ik denk terug aan dertig jaar geleden, toen ik zelf op het hoogste niveau voetbalde. In de hoofdklasse C, op de zondag met Oliveo Dames uit Pijnacker. Altijd leuk om te vertellen dat ik toen heb gevoetbald tegen Sarina Wiegman. Dat onze keepster Els van den Hoek daarvoor keepte in het Nederlands dameselftal. Dat ik als verdediger later groot fan was van Daphne Koster, nu manager bij Ajax Vrouwen. Dat ik het zelf heb geschopt tot de Haagse selectie. Publiek kan ik mij niet herinneren, alleen bij kampioenswedstrijden, maar waarschijnlijk omdat er dan feest en bier was.

Wat een ontwikkeling heeft het damesvoetbal doorgemaakt. De oprichting van de Vrouwen Eredivisie in 2007 heeft daaraan bijgedragen. Maar vooral de successen van het Nederlands dameselftal zorgden voor een grote aanwas aan voetbalsters die tegenwoordig op jonge leeftijd al beginnen. Op 18 mei 2012 is overigens Ajax Vrouwen opgericht. 

Zelf had ik toen al lang een seizoenkaart voor Ajax. Ik heb De Meer en het Olympisch Stadion nog mogen meemaken. Ik was bij de Champions Leaguefinales in 1995 en 1996 en vierde de kampioenschappen op het Leidseplein en het Museumplein. 

Terug naar nu. Het aantal toeschouwers ligt hoger dan er vroeger in De Meer ging. De eerste ring was geheel gevuld. Ook op de tweede ring zaten supporters. Een prachtig gezicht. En hoorbaar. Mede door de vele vrouwen en kinderen, was het wel een ander gejoel dan ik gewend ben op de F-side. Maar juist die tegenstelling blijft mij intrigeren.

De eerste ring was geheel gevuld. Ook op de tweede ring zaten supporters. Een prachtig gezicht. En hoorbaar.

Een man naast me vertelde dat hij liever naar vrouwenvoetbal kijkt, omdat er een minder agressieve sfeer hangt. Ik zou het gemoedelijker willen noemen. Na een overtreding op een speelster van Ajax Vrouwen hoorde ik een man achter zeggen: “Dat zijn vrouwen. Niet zeuren, gewoon weer opstaan.” Daar ben ik het mee eens. Met dat gejank en gezeur bij scheidsrechters in het mannenvoetbal ben ik al heel lang klaar.

Terug naar de wedstrijd. Europese duels zijn fijn. Iedereen die bij de thuiswedstrijd van Ajax 1 tegen Aston Villa was, beaamt dat. Wat hing er een fantastische sfeer die avond. Met mijn vrienden aan m’n zij! Ook bij Ajax Vrouwen tegen Chelsea was de sfeer goed, dit keer met vriendinnen aan m’n zij. En hetzelfde programma als de vorige keer: op tijd naar Amsterdam, een biertje in Grolsch Boulevard Fourteen en een frietje in het stadion, waar ook nu weer vuurwerk en veel vlagvertoon voorafging aan de wedstrijd.

Maar ook waar Ajax Vrouwen het dit keer door een schorsing zonder Sherida Spitse moest doen. Toch begonnen ze goed. Frivool, met lef en naar voren voetballend. Mannen van Ajax 1: zo zien wij dat graag. De eerste kans was dan ook voor Ajax Vrouwen. In de zesde minuut. Bal op de paal!

Chelsea, koploper van de Engelse Premier League, bleek uiteindelijk helaas toch een maatje te groot. Door een 3-0 nederlaag lijkt het Europese avontuur voor Ajax Vrouwen toch echt te eindigen. Of er moet een wonder gebeuren op Stamford Bridge, waar overigens plek is voor 40.341 toeschouwers.

Voor nu ben ik trots op wat Ajax Vrouwen met elkaar als team heeft bereikt. Trots op de geschiedenis die de ploeg heeft geschreven én trots op al die supporters die kwamen kijken!

Aanbevolen

Ondanks nederlaag veel enthousiasme in fotoverslag Ajax Vrouwen - Chelsea