“DIT IS EEN NOODGEVAL,” brult de menigte uit het niks. “HELP ME UIT DE BRAND, DIT IS EEN NOODGEVAL!” Het gaat hard. Heel hard zelfs. Duidelijk is dat ik een memo heb gemist. Ik wist niet dat dit nummer zo populair was. De 3-1-zege van Ajax op FC Utrecht wordt in elk geval goed aangenomen. Het zonnetje en de drank doen de rest.

Toch voelt de vreugde om me heen een tikje surrealistisch. Zo tam als het publiek tijdens de wedstrijd was, zo uitzinnig zijn de mensen na afloop. De gezelligheid rond de wedstrijd lijkt even belangrijker dan het voetbal zelf. We zijn verder allemaal wel klaar met dit seizoen. Toch belooft de laatste speelronde er nog eentje onder hoogspanning te worden. Ajax hoopt stiekem nog op de tweede plek…

Ondertussen zingen de Ajacieden op het terras verder: “DIT IS EEN NOODGEVAL. IK HEB HET NIET MEER IN DE HAND. 112, 911, 112, HELP ME DAN!”

Zou Edwin van der Sar dit ook hebben gedacht toen hij eerder die middag zijn woordje deed? Hij werd flink uitgefloten. Hoewel hij erop was voorbereid, merkte je aan alles dat hij even uit zijn evenwicht raakte. Toch stond hij er. Dat is ook goed. Het ene moment ben je de held, het andere moment de kop van jut. Dat hoort erbij. Je moet er staan in goede en in slechte tijden.

Toch vond ik het een moeilijk moment. Van der Sar is voor mij ook nog altijd de keeper die als speler ontstellend veel heeft betekend voor Ajax. Sowieso een clubicoon. En die fluit je doorgaans niet uit. Nou kan ik ook totaal niet op mijn vingers fluiten. Zelfs al had ik het gewild, dan had het ongeveer zo geklonken: “Prfstfstttttgghtt.”

Het blijft pijnlijk om helden van hun sokkel te zien kletteren. Dat Van der Sar er zelf mede debet aan is dat zijn heldenstatus in recordtempo is afgebrokkeld, doet daar niks aan af.

Aan de andere kant begrijp ik de onvrede op de tribunes ontzettend goed. Alleen blijft het pijnlijk om helden van hun sokkel te zien kletteren. Dat Van der Sar er zelf mede debet aan is dat zijn heldenstatus in recordtempo is afgebrokkeld, doet daar niks aan af. Het hele seizoen voelt als een noodgeval. Wie helpt Ajax uit de brand?

Supporters zijn helemaal klaar met het seizoen, terwijl de selectie futloos en uitgeblust lijkt. De energie tegen FC Utrecht was daarom fijn om te zien. Toch was de sfeer gelaten in het stadion. Pas toen doorkwam hoe PSV ervoor stond, kwam er wat leven in de brouwerij. Toen Davy Klaassen de 3-1 binnenschoot, stroomde de Arena echter rap leeg. Tijdens het juichen wisten veel mensen niet hoe snel ze richting uitgang moesten.

Dat ziet er toch raar uit. Een doelpunt vieren en het stadion gelijktijdig leeg zien lopen. Zodoende liepen de spelers een ereronde in een vrijwel verlaten stadion. Misschien verdienen ze dat ook wel of zo. Maar toch: als de voetballers meteen naar binnen gaan, is het ook niet goed. Dan krijgen we daar weer gedoe over.

John Heitinga is tijdens de persbabbel na afloop van Utrecht-thuis goed te spreken over zijn ploeg. Ze hadden ‘een reactie’ gegeven na bij tijd en wijle lamlendig spel in Groningen. Ook benoemde hij slim de linkerflank waarmee de middag was geëindigd: met Jorrel Hato en Mika Godts stonden daar twee zeventienjarige lefgozers. Dat is gelukkig ook nog steeds Ajax. Lichtpuntjes.

“DIT IS EEN NOODGEVAL, HELP ME UIT DE BRAND,” klinkt ondertussen weer keihard op het terras onder het stadion. Lachende gezichten. Bier vloeit rijkelijk. Proostende mensen. Lekker weer. Veel wit-rood-wit. Supporters zijn blij en vrolijk. Er wordt gezongen en gesprongen. Ik loop door naar mijn auto.

Ons zorgen maken over Ajax en hoe het verder moet, doen we maandag wel weer.