Door Lars Wierda

Natuurlijk, Blind is terug, Tadic kwam, Labyad erbij en Mazraoui bewijst een prima back te zijn. Nico gaat voorop in de strijd, De Ligt is onmisbaar en beresterk. Neres zorgt voor samba op de flank, Onana is een betrouwbare keeper, Eiting een zeer groot talent en Huntelaar laat zien dat hij nog niet is versleten.

Allemaal prachtig, maar toch: Hakim en Frenkie.

Afgelopen seizoen was op veel vlakken een drama. Het zorgde voor frustratie. Deze werd soms geuit richting Hakim. Hij werd door een deel van de supporters uitgefloten en dat nam hij hen niet in dank af. Wat mij betreft volledig terecht.

Af en toe baal ik ook van een deel van onze eigen supporters. Eens dat Ziyech in de pers nooit een vrolijke indruk maakt. Ook toont hij niet trots te zijn om voor Ajax te spelen.

Maar ik vind het ietwat naïef om te stellen dat elke speler trots moet zijn om in Ajax 1 te spelen. Ik deel die mening niet. Natuurlijk is het leuk(er) als een speler zegt zijn leven voor Ajax te willen spelen. Maar ik herinner me nog heel goed dat Sneijder - volgens velen een echte Ajacied - zei niet weg te gaan. Een paar dagen later zat hij in Madrid. Over de kusjes van Justin op het Ajaxlogo begin ik maar niet.

Wij zijn als Ajax niet meer de grootste club van de wereld. Zo lang er andere clubs zijn die wél serieus voor successen in de Champions League strijden, in een grotere competitie spelen (zonder kunstgras) en waar veel meer wordt betaald, dan is het naïef te denken dat spelers altijd voor Ajax willen en zullen spelen. We moeten genieten van de momenten dat ze hier zijn. En genieten, dat doe ik met volle teugen.

Ik vind het ietwat naïef om te stellen dat elke speler trots moet zijn om in Ajax 1 te spelen.

Ik vind het prachtig hoe Hakim het spel telkens verlegt, hoe hij altijd en overal het overzicht bewaart en wat er ook gebeurt risico in zijn spel blijft leggen. Zijn vaak effectieve creativiteit en zijn steekpasses, geweldig.

Ook zijn werklust en vele intercepties vallen op. Ik zag hoe hij thuis tegen Standard in de 86e minuut de bal verloor en er met een 3-0-voorsprong alles aan deed om de bal direct terug te winnen. Het lukte ook nog. De wijze waarop hij positie kiest en ruimte voor zichzelf en anderen maakt... Ik vind het werelds.

Dan Frenkie. Hoe hij nooit náár de bal kijkt, maar er altijd overheen. Gewoon omdat hij volledig vertrouwt op zijn fluwelen balbehandeling. Hij streeft altijd diepte voor breedte na en ik geniet van zijn lichaamsschijnbewegingen.

Hoe hij tijdens de Europa Leaguefinale inviel en als jonge speler meteen risico durfde te leggen in zijn spel. Ik vond dat mooi om te zien. Hij versnelt op de juiste momenten en wacht soms bewust éven met passen, omdat zijn medespeler dan meer ruimte heeft. En de spelvreugde die hij uitstraalt vind ik prettig.

Ik ga hier Hakim en Frenkie niet vragen om alsjeblieft te blijven. Of onze supporters voorstellen altijd je ploeg te steunen. Dat is toch aan dovemans oren gericht. Ik ben op dit moment gewoon gigantisch blij en trots op deze wereldspelers.

Ik ben Ajacied, omdat ik hou van aanvallend, verzorgd en creatief voetbal. En dat is precies hoe Frenkie en Hakim voetballen. Hoe jullie toekomst er ook uitziet: dank voor dit. Dank voor hoe jullie voetballen. Want vanwege spelers als jullie ben ik fan van Ajax.