Haarms was iemand die zelfs vrijwillig nog zijn befaamde hersteltrainingen voor Ajax wilde doen. Als je hem uitlegt dat een speler genaamd Kluivert binnen enkele maanden twee clublogo’s kust, zou hij je verbouwereerd aanstaren. “Hou op nou! Dat kan niet,” zou hij met een schamper lachje roepen.

Het liefst zou Haarms de speler in kwestie aan een lichtgewelddadige irritatietraining onderwerpen, eentje waar Edgar Davids nog af en toe spontaan kramp van krijgt. Met Louis van Gaal was zo’n harde oefensessie bedacht om de Ajaxspeler er weer bij te krijgen - om hem weer met beide voeten op de grond te laten landen.

Haarms zou een amechtig hijgende Justin, krom van de kramp, na afloop een tikje op z’n achterhoofd geven. “Zo snuit, je bent er bijna klaar voor. Voor de basis van Ajax 1. Bijna dan, hè.”

Tijden zijn hard veranderd. De doelen van de meeste spelers uit de Ajax-opleiding zijn nét even anders. Niet heel veel anders, want het gaat de jonge talenten nog steeds om hun voetbalkunsten te tonen voor een groot publiek. De roem, de glitter en glamour en – je weet toch – het grote geld.

Dat gold voor Johan Cruijff, dat geldt voor Kluivert junior.

Haarms zou een amechtig hijgende Justin, krom van de kramp, na afloop een tikje op z’n achterhoofd geven.

Alleen het gedroomde podium is zo anders. Amsterdam, de Johan Cruijff Arena, het zijn steeds meer opstapjes geworden naar Anfield, Stadio Olimpico of zelfs de Volkswagen Arena.

Amsterdamse jongens op jeugdcomplex Voorland droomden tussen die vier masten van De Meer te mogen voetballen, het bruggetje over. Of juichend over het gras van het Olympisch stadion te rennen. Dat als ultiem doel, met daarna een soms zelfs een onverwacht vervolg van de carrière, elders in Europa.

Veelzeggend, ook vier jaar na dato, is de uitspraak van de talentvolle Stefano Denswil. Al veertien jaar Ajacied, en dan dit roepen: “Mijn doel? Een mooie club…”

Was vroeger alles beter? Nee. Toch is het te gemakkelijk clubliefde als iets van hopeloos ouderwetse romantici af te doen. Het zijn andere tijden, maar het is nog geen generatie geleden dat het allemaal behoorlijk anders was. Overzichtelijker, vooral.

Supporters zijn in de war en leven tussen hoop en vrees. Hoe ziet de selectie van onze club er straks uit, als alle stofwolken rond de in- en vooral de uitgang van de Arena zijn opgetrokken? Clubliefde is voor de meesten geen reden meer om te blijven. Donny van de Beek. Hij is een echte, in de traditie van Haarms. En verder?
 
Laat mij maar in gedachten afdwalen naar een praatje met Bob over de club, op zijn bank. “Zo. Het is me wat, jongen.”