Het was wel op de jolige we-weten-heus-wel-dat-je-voor-iemand-opstaat-toon, maar ik bleek in ons vak echt een van de weinigen te zijn die nog stond. Hè? Als iets vanzelfsprekend voelt, maar raar blijkt, dan is er iets aan de hand.

Het paste wel bij deze wedstrijd. Misschien wel bij de hele beginperiode van de nieuwe trainer. We missen de routine die bij februari hoort. Op en om het veld.

Als iets vanzelfsprekend voelt, maar raar blijkt, dan is er iets aan de hand.

Het lijkt augustus. Het seizoen moet nog beginnen. Zo'n wissel van Neres voor Kristensen loopt dan niet lekker. Enkele spelers schuiven door. Dat moet inslijten. Nu gaat dat helaas niet mis tijdens een niemendalletje tegen Spakenburg, maar tegen FC Twente voor het echie.

Zonder die penalty had het helemaal mis kunnen gaan. Als Ajaxsupporter vergeet je dat snel. Je loopt het stadion uit met het gevoel dat niets vanzelfsprekender is dan drie punten. Zo werkt het tenminste bij mij.

Pas in de metro terug viel me te binnen hoe bizar het 'zitten!' was. Kennelijk was blijven staan in onze hoek van het stadion te veel gevraagd. Achteraf gezien was het een behoorlijk spannende wedstrijd. Het beslissende doelpunt werd om mij heen echter volkomen voor lief genomen. Hè?

Mijn persoonlijke hoogtepunt was een warm bekertje chocolademelk, aan het begin van de tweede helft. Het meest heldere moment. Echt februari-achtig.