Allemaal hartstikke gezellig, maar de klok tikt door. Emma en ik willen een beetje op tijd naar Amsterdam, want we gaan samen hamburgers eten. Vriendje Niels probeert op de valreep nog dingen: “Mag ik met jullie mee naar Ajax vanavond?” 

“Nee.”
“Oh, dan ga ik maar.”

Kijk, Niels is een prima kereltje, maar thuiswedstrijden van Ajax zijn van mij en Emma. Daar kom je niet tussen. Vanuit de auto zien we hem naar huis fietsen. In het voorbijgaan toeter ik nog wel even naar hem. Zo ben ik dan ook wel weer. Doei!

In de auto zie ik Emma loeren naar de twee Snickers in het dashboardkastje. “Die zijn voor na de wedstrijd”, ben ik haar een stap voor. “Mag ik 'm nu, dan heb ik straks gewoon niks”, probeert Emma. “Prima, zelf weten.”

De praatjes op de tribune blijven mooi. Het is de humor die een stadionbezoek zo leuk maakt.

Afijn, Ajax - PEC dus. De start is veelbelovend, zeker met Klaas Hak Huntelaar, David Neres en wat lolbroeken op het vak. Telkens als Neres de bal beroert, schreeuwt een kerel achter ons als een malle “sáááááámmmbbááááá!!!!” Het is het soort humor wat een stadionbezoek zo leuk maakt.

Overigens is de samba na een minuut of twintig wel over. Niet alleen bij de Braziliaanse vleugelspeler, maar bij het hele team. Het verval van de ploeg is schrikbarend groot. Er gaan weinig dingen meer goed. Het veld lijkt wel besmeerd met stroop. 

Terwijl Ajax worstelt met zichzelf, raken wij ondertussen zo stoned als een garnaal. Enkele rijen voor ons wordt de brand gestoken in dikke joint nummer vier. Grote rookwolken stijgen op. “Is dat drugs,” vraagt Emma met grote ogen. Je ziet dat mensen zich storen aan de wietstank, maar de twee eigenaren van het rookwaar lijken niet het type voor een goed gesprek over rookgedrag.

De overige praatjes op de tribune blijven mooi. Zo hoor ik bijvoorbeeld iemand bloedserieus uitleggen dat Mitchell Dijks meer op zijn 'voorvoetjes' moet staan. Ik schiet van dat soort dingen altijd in de lach. Emma heeft ook een analyse. “Die keeper Boer heeft geen sportlijf.” Diederik lijkt geprikkeld en stopt prompt een penalty van Hakim Ziyech. Lekker Emma.

Terug in de parkeergarage start ik niet gelijk de auto. Er ligt immers nog wat voor mij in het dashboardkastje. Emma snapt het en krimpt ineen. “Neeeeee, mag ik een stukje? Asje-asje-asjeblieft!!!” In drie grote triomfantelijke happen is de Snickers vermalen tussen mijn kaken. Wie bewaart, die heeft wat. 

Wijze les.