Het gevoel komt niet terug. Het lukt me niet. Bij niemand. Al ruim voor het duel met de Noren merk je dat de sfeer anders is. Zowel buiten als binnen de muren van het stadion. Van Europa League-finalist naar leven in hoop en vrees of je het toernooi überhaupt gaat halen. Tjonge. Het kan allemaal snel gaan. Stockholm lijkt lichtjaren geleden.

Op de schermen schieten al die mooie momenten van vorig jaar voorbij. De goal van Ziyech in Vigo. Die óh zo belangrijke van Viergever in Gelsenkirchen. Die échte spitsengoal van Dolberg in Kopenhagen. Vermoedelijk moeten de bewegende plaatjes vooraf voor wat sfeer zorgen, maar het lijkt een tegenovergesteld effect te veroorzaken.

Om mij heen zie ik supporters werkelijk tandenknarsend naar de beelden kijken. Ze lijken er, gezien de huidige situatie, eerder droevig van te worden dan blij. Ik voel louter een grauwsluier van gelatenheid. Ik heb best zin in de wedstrijd, maar het goede gevoel ontbreekt volledig. Vorig jaar werden we overvallen door het succes, maar ook de club lijkt daardoor overrompeld. Het lijkt zich geen raad te weten met de gevolgen van al dat succes.

Vorig jaar werden we overvallen door het succes, maar ook de club lijkt daardoor overrompeld.

Ik ga hier geen hele analyse geven over alle oorzaken. Dat doen anderen al. En vaak véél beter dan ik. Als supporter baal ik wel ontzettend van het ongekende chagrijn dat terug is. Na de tragische gebeurtenis rond Abdelhak Nouri vonden we elkaar en stond sportief presteren even op de tweede plek. We moesten nu vooral niet te streng zijn. Dat was wel een beetje de teneur.

Dat is mooi, maar je weet ook: bij een aantal verliespartijen verdwijnt dat allemaal naar de achtergrond. Nu is alles bij iedereen alweer volstrekt kut. Na de Noorse treffer in minuut 77 vlogen verschillende mensen om mij heen demonstratief overeind en beenden boos richting parkeergarage. Ik snap de teleurstelling, maar wat mij betreft kijk je Ajax dan ook maar thuis op de bank als het wél goed gaat.

Die vroegverlaters werden gelukkig overstemd door de uitstekende steun vanaf onder andere Zuid.

Wederom een valse start in Amsterdam. Het gevoel overheerst dat het allemaal niet nodig was. Ik geloof best in een ommekeer, maar vermoedelijk komt deze te laat voor Europees voetbal en ik hou mijn hart vast voor teveel schade in de eredivisie. Dat besef doet best zeer.

Net als het enorme chagrijn rond de club, hoe begrijpelijk ook.