Ik laat me bijpraten en schakel Twitter in voor de laatste updates. Ik zie wat anderen allang hebben gezien. Ontzetting en diepe zorg op de koppies van staf en teamgenoten. Ambulances en schermen. Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me. Ik kan niet goed naar zulke beelden kijken en schakel weg. Kop in het zand.

Wel blijf ik de tweets van het officiële Ajax-account volgen. Op waardige wijze informeert de club bezorgde fans uit alle windstreken van Nederland over de toestand van die dartele middenvelder. Pas later zie ik de vele steunbetuigingen van andere clubs en fans met een andere clubvoorkeur. Op zulke momenten tellen bepaalde sentimenten niet of minder.

We kunnen slechts hopen dat die leuke, kleine, grote Appie Nouri er bovenop komt.

Op sociale media verwoorden veel mensen hun gevoel over de situatie. Zelf weet ik niet goed wat te zeggen, dus hou me maar stil. Hoe langer dingen duren, hoe meer mensen gissen over wat er precies loos is. Ajax komt gelukkig met een 'buiten levensgevaar'-bericht. Her en der opluchting en direct speculaties over zijn sportieve toekomst. Weer schakel ik weg. Het is afwachten. Er zijn simpelweg nog geen conclusies te trekken.

Op zulke momenten blijkt weer dat sociale media zowel informatief als ernstig irritant zijn. Ja, je kunt alles roepen, maar dat betekent nog niet dat je dat dan ook altijd maar moet doen. Ik heb inmiddels al vele excuses voorbij zien schieten, maar even vooraf nadenken voor je iets de ether in slingert lijkt me niet teveel gevraagd.

Waar Ajax keurig communiceert over het gebeurde, daar mogen enkele andere zogenaamde nieuwsbronnen zich schamen. Zo komt Voetbalzone met een hele fotoserie, waarbij Nouri na het neergaan vol in beeld is. Een foto of acht. Alles voor de clicks. Verder zijn er altijd onverlaten die aandacht willen en dergelijke situaties aangrijpen om lelijke dingen roepen. Helaas geven we die lui te vaak aandacht door hun gif te delen en te becommentariëren. Negeren lijkt me het beste.

Inmiddels is het zondagmorgen. Ik neem een slok koffie uit mijn Ajaxmok en weet nog altijd niet precies hoe ik mijn gevoelens onder woorden moet brengen. Hoeft ook niet. Het oefenduel besluit ik, wetende wat er komt, niet terug te kijken. Wil er niet naar kijken. Struisvogelmodus.

We kunnen slechts hopen dat die leuke, kleine, grote Appie Nouri er bovenop komt. De rest is momenteel bijzaak.