Bosz' visie greep me vanaf dag één. Hoe hij bij zijn presentatie is alle rust de vijfsecondenregel uitlegde, ik vond het mooi. Het mooie vond ik dat je vanaf de eerste wedstrijd de intenties zag. De resultaten waren in de eerste maanden lang niet altijd goed, maar je zag wel direct waar Bosz naartoe wilde - tenminste als je het wilde zien.

Op geen enkele manier liet hij zich van de wijs brengen. Hij geloofde in zijn visie, dus moest en zou het ook op die manier gebeuren. En ik geloofde met hem mee.

Dat Bosz een passant zou zijn, kan ik niet zoveel mee. Als dat een argument is, mogen alleen supporters en Sjaak Swart iets zeggen.

Daarom doet het vertrek van Bosz me ook zoveel pijn. De visie waarin ik geloofde is weg. Wat er precies intern is gebeurd, weet ik ook niet. Maar als er een conflict is, zou ik altijd kiezen voor degene met een visie. En als ik heel eerlijk ben: de mensen die het nu voor het zeggen hebben, het technisch hart, heb ik nog nooit kunnen betrappen op een vernieuwende visie.

Dat wil zeggen: ik heb ze nog nooit iets horen zeggen dat me verraste, ik had het zelf ook allemaal kunnen bedenken. Misschien hebben ze wel een visie, maar dan zou ik die graag horen. Bosz verraste me wel met enige regelmaat.

En dat Bosz een passant zou zijn, kan ik niet zoveel mee. Als dat een argument is, mogen alleen supporters en Sjaak Swart iets zeggen. Alle andere mensen binnen Ajax zijn passanten, ook de leden van het technisch hart.

Maar we moeten verder, snuiters. Bosz is weg, daar doen we niks meer aan. Dus er zit niks anders op dan te hopen op een trainer en technisch hart die me komend seizoen regelmatig verrast.