Een man met een grijze baard zit een tijdje naar ons te loeren. Hij staat beleefd met wat collega’s te praten, terwijl hij veel meer met die drie voetbalshirtjes bezig is. Zo moeten vrouwen zich vaker voelen.

Op een gegeven moment grijpt hij zijn kans en vraagt of hij erbij mag zitten. Het versiertraject komt op gang. Hij informeert naar prognoses, vertelt over zijn eigen club en we hebben het over finales uit het verleden.

Er is echter één onderwerp dat als vanzelfsprekend de overhand krijgt. Hij Zweed, wij Amsterdammers. Ajax - United. We hebben het vooral over Zlatan dus. Diverse goals komen op tafel, net als zijn on-Zweedse aard. Zlatan is Zlatan. Geen Ajacied. Geen Mancunian. Geen Zweed.

Zlatan is Zlatan. Geen Ajacied. Geen Mancunian. Geen Zweed.

Ik moet er weer even aan denken als ik Ibrahimovic na de wedstrijd blij – zonder zijn krukken – het veld zie rondhupsen. Ik hoop nog op een knikje naar onze kant van het stadion. Tegen beter weten in.

Het is geen Daley Blind, die voor het begin van de tweede helft ons nog even van zijn liefde betuigt, met een sprintje en een Pantelic-applausje. Mooie actie. Het moet een rare avond voor hem zijn.   

Ondanks de uitslag, een geslaagd tripje.

Wat een seizoen. Verrassend. Mooi voetbal. Spanning. Zelfs de doorgesnoven randdebiel die mijn sjaal ongevraagd van me afgrist om vervolgens de bloedneus van een soortgenoot te behandelen, op de terugweg van het stadion, verandert hier niets aan. Net als een verloren finale dat niet doet.

Een mooi moment om mijn seizoenkaart te betalen. Ajax stuurt er steeds mailtjes over. Het wordt bijna irritant. Is haast beledigend. Alsof ik nog over de streep getrokken zou moeten worden. Kom op, Ajax.