Van alles ging er door mijn hoofd. De 4-1 was in vijftien minuten 4-4 geworden. Ajax had met 8-1 gewonnen. De show was gelukkig goed genoeg om ook daar wat van mee te krijgen, maar ik heb weleens lekkerder op een pluche klapstoeltje gezeten.

Het zit deze eeuw niet bepaald in mijn systeem dat ik woensdagavonden in mei vrij moet houden. Wat maakt het ook uit? Met of zonder mijn aanwezigheid speelt Ajax een halve finale. En met of zonder mij is die met 4-1 winnen te gek.

Wat Bosz tussen juli en begin mei op de rails heeft gekregen, is haast tovenarij.

De eerste helft heb ik gewoon gezien, onder begeleiding van Leo Driessen. Wat heerlijk om de vruchten van dit fascinerende zo geplukt te zien worden. Traoré en Dolberg die het samen prima doen. Younes die zijn vorm lekker aanhoudt. Ziyech die zijn ding doet. En het hele team dat er gewoon volledig voor gaat zonder de kop te verliezen. Wauw.

Niks vergelijkingen met 1992 en de opbouw naar drie jaar later. Het is overduidelijk het nu. Vrij uitzonderlijk voor een voetbalsupporter. 2016/2017. Een seizoen dat ik niet snel zal vergeten. Al verliezen ze in Lyon met 6-0. Wat Bosz tussen juli en begin mei op de rails heeft gekregen, is haast tovenarij. Eerst met deze jonge gasten verliezen en gelijkspelen tegen AFC, Willem II en Roda JC en dan doodleuk voortborduren tot deze prestatie eruit komt. Wauw!

Na de voorstellingen zette ik de vliegtuigstand uit en zag dat het laatste kwartier met verve was overleefd. Echt nodig was deze informatie niet, aangezien ik enkele meters van het Rembrandtplein stond. Ook de vrolijke lui met shirtjes en sjaaltjes toonden hoe dichtbij Stockholm is.

Het laatste kwartier was voorbij. Direct was het al volgende week donderdag. Wauw.