Toen ik nog een klein jongetje was, waren Europese finales geen uitzondering. Ajax een befaamde naam in het internationale voetbal. Na de deceptie van 1996 geen enkele eindstrijd meer.

Het seizoen begon moeizaam. Een zoekende trainer, soms een zwalkend elftal, uitschakeling in de Champions League. Verdeeldheid onder de supporters, gemor op de tribunes.

Ergens is het gaan draaien. Bosz had tijd nodig om uit te leggen wat hij bedoelde. Uiteindelijk de poppetjes op de juiste plek, wellicht een onderlinge klik. Al die tieners die zich nadrukkelijk in de kijker speelden, de een nóg jonger dan de andere. Lasse als voetbalvader. Jullie werden een uitgebalanceerd team, een vechtende voetbalmachine.

Morgenavond. De kans op de ultieme beloning na al die jaren wachten.

De thuiswedstrijden tegen Feyenoord, Schalke en Lyon. Oogstrelend voetbal, de tegenstander compleet ondersteboven gespeeld. Het geloof groeide en sloeg van het veld over naar de fans. Een kolkende Arena schudde op de grondvesten. Volwassen mannen lieten hun tranen de vrije loop. 

Morgenavond. De kans op de ultieme beloning na al die jaren wachten. Ze zullen er zijn. Al die Ajacieden. In, maar ook rond het stadion. Nu nog onderweg, met het vliegtuig en per bus. In een auto, vijftien uur aan een stuk. Ergens een boemeltreintje of een veerpont. Morgenavond, de straten en cafés in Stockholm vol met rood en wit. Vlaggen, shirts en stickers. Want ze weten dat het kan.

Nog één keer alles geven. United bij de strot grijpen en pas weer loslaten als je de beker tilt. Doe het, aanvoerder. Samen met jouw jongens. Voor Amsterdam, voor ons, voor jezelf, voor Johan en Piet daarboven.

Doe het.