Dat zal Justin Kluivert niet snel overkomen, zeker deze week niet. Hij weet exact waar hij voor komt. Iets extra’s schudt hij ook vlekkeloos uit zijn mouw. Iets lekkers voor Shane waarschijnlijk.

Hopelijk heeft Zeefuik goed opgelet, de tweede helft. Justin gaf namelijk een snelcursus besluitvaardigheid voor adolescenten. Bij alle drie de doelpunten. Dat je even denkt, wat doet hij nu? O wacht, scoren.

Paradoxaal genoeg weet hij door zijn vader te overtreffen hem onzichtbaar te maken. Kluivert is een waanzinnige voetballer, boeien van wie hij dat heeft. We zijn hooguit nog iets geïnteresseerder in zijn broertje, maar van schattigheid heeft nog nooit iemand kunnen winnen.

Ik ben bang dat ik anders weer over duiven was gaan schrijven.

Dat zo’n waanzinnige tweede helft zou plaatsvinden, daarvan hadden we tot de 43ste minuut geen enkel vermoeden. Toen gaf die broer van dat koddige jochie ons – boem – hoop. Op z’n Ajax. Lichtelijk arrogant, zouden niet-Amsterdammers kunnen zeggen. Zelfverzekerd dus.

Met mijn seizoenkaartmaat had ik het de eerste drie kwartier nog over mogelijke gezinsauto’s, over columns van Jacques Brinkman, over Mugabe. Over alles behalve voetbal eigenlijk. Gelukkig kwam daar meteen na rust verandering in.

Goddank. Ik ben bang dat ik anders weer over duiven was gaan schrijven. Daar kom je vast niet twee keer op rij mee weg. Of over Roda JC, terwijl Nathan Rutjes op de bank bleef zitten. Niet te doen. Dit potje bestaat nu gelukkig alleen nog uit een tweede helft.  

Zelfs toen Jari Litmanen op het grote scherm kwam lieten we ons niet afleiden. Het bleef over het heden gaan. Ook over vader Patrick hebben we het haast niet gehad. Frenkie, Donny en Justin zogen ons naar nu.

We hadden het natuurlijk nog wel veel over Shane. Maar dat is zo’n guitig ventje, dat telt niet.