Peter Bosz zei het donderdag al in een ontspannen setting met ons, aanwezige journalisten: het gaat in deze fase van de voorbereiding om de intentie, nog niet om de uitvoering zelf. Of anders gezegd: als je als speler maar aantoont continu druk te willen zetten, dan is het niet erg als het een keer misgaat.

Het meest vervelende voor de spelers is nu misschien wel dat de manier van spelen kracht kost. Veel kracht. Bosz weet dan ook precies wanneer een partijspel lang genoeg heeft geduurd. Dan vallen er gaten, dan gaan spelers aan elkaars shirtjes trekken, dan worden er tackles gemaakt.

Voor een goede twintig seconden komt de bal totaal niet meer uit de middencirkel.

Bovenstaande legde hij donderdag uit, maar kon ik vrijdag in werkelijkheid ook zien tijdens een groot partijspel. Zonder op mijn horloge te kijken wist ik dat het partijspel niet lang meer kon duren. Hesjes werden getest, slidings werden gemaakt. En binnen een minuut floot Bosz voor het einde.

Het begin van de grote partij van elf tegen elf begon echter met 22 redelijk fitte spelers. En dus met veel gejaag. Tot vijf tellen hoefde niet eens, binnen enkele seconden had de ploeg die de bal verspeelde deze weer in bezit.

Alleen... als je twee ploegen hebt die vol pressie spelen, dan behoort de bal uiteindelijk tot... niemand. Davy Klaassen die de bal heeft namens ploeg A, Donny van de Beek die 'm afpakt voor ploeg B, Nemanja Gudelj die binnen een enkele tel toeslaat namens ploeg A, om binnen drie tellen te verspelen aan Anwar el Ghazi van ploeg B.

Voor een goede twintig seconden komt de bal totaal niet meer uit de middencirkel. Het is een rommeltje. Maar is dat slecht, of juist goed? Laat ik het voorlopig maar op dat laatste houden: een goed rommeltje.