Ik weet dat we ons met velen druk maken over de opstelling waarmee Ajax dinsdag aan de aftrap verschijnt. Het wordt een beetje passen en meten. Wie vervangt Nemanja Gudelj, wie is er fit genoeg en hoe wordt de spitspositie ingevuld? Het zijn de welbekende vragen in aanloop naar.

Als je de eerste opstelling van het seizoen nog eens nagaat in de loop der jaren, kom je de grootste verrassingen tegen. Jürgen Colin bijvoorbeeld. Of Hyun-Jun Suk, die beiden mochten komen opdraven in een duel om de Johan Cruijffschaal.

Anders gezegd: de keuzes die een trainer in augustus maakt, zijn nog wel eens anders dan verderop in een seizoen. De ene keer is dat iets logischer dan de andere keer, maar over het algemeen zijn de eerste wedstrijden van Ajax niet de beste van het lange seizoen dat nog volgt.

Dat is best vervelend, als je direct moet pieken. Omdat in een voorronde de miljoenen van de Champions League op het spel staan. De lijst met voorbeelden is eindeloos. Zelfs als het kantje boord goed gaat. Op bezoek bij Brøndby IF werd een voorsprong verspeeld, tegen Grazer AK was in de verlenging een penalty nodig.

Op een of andere manier gaan momenten waarop het fout afloopt altijd in slow motion.

Het gaat soms ook fout. Het eigen doelpunt van Thomas Vermaelen, thuis tegen FC Kopenhagen, staat op mijn netvlies gebrand. Een bal die net langs de paal gaat, verplaatst zich op volle snelheid. Deze bal zeilde tergend langzaam het doel in.

Op een of andere manier gaan momenten waarop het fout afloopt altijd in slow motion, raar is dat... Je ziet dat het mis is, maar je kunt er niets meer tegen beginnen. Slechts ernaar kijken. Al is het ook maar omdat je op de tweede ring staat. De enorme hoop die zich nog snel opbouwt, blijkt altijd ijdel.

Minutenlang zeiden we niets tegen elkaar, grote verslagenheid op het vak. Op de heenweg lachten we Deense supporters uit, op de terugweg hing in onze treincoupé een grafstemming. En dat was nog in de tijd dat één voorronde winnen voldoende was voor kwalificatie. Vandaag de dag is het minstens twee keer zo moeilijk om het kampioenenbal... euhm, miljoenenbal te bereiken.

Uitgerekend tegen PAOK Saloniki viel het kwartje al eens op wonderbaarlijke wijze de goede kant op. Maar in de optredens tegen Rapid Wien had Ajax meer weg van een bal die in een flipperkast door de flippers alle kanten werd opgeschoten. Soms rol je de goede kant op en scoor je punten, het andere moment ben je tegen tien man uit het niets game over.

Oh ja, weet je nog welke verrassende keuze er in Wenen werd gemaakt voor de basiself?! Ik hoop van harte dat Peter Bosz de boel beter onder controle heeft, maar vrees dat het opnieuw bibberen wordt.