Dolberg stifte raak bij de eerste de beste kans voor Ajax. We moesten er een helft op wachten voor De Kuip helemaal stilviel, maar het lukte de Ajacieden toch weer. Tot een minuut of vijf voor het einde. Toen kwam Feyenoord alsnog langszij, na wat geschutter achterin.

“Ik vond het leuk om zo'n grote wedstrijd te spelen. Maar het was nog veel leuker geweest om ook te winnen. Maar als je naar het spelbeeld kijkt, is dit resultaat wel terecht. Alleen scoort Feyenoord pas vlak voor het einde. Dan ben je natuurlijk teleurgesteld,” aldus Dolberg bij de NOS.

Dolberg anticipeerde vlak voor zijn doelpunt goed op een pass van Hakim Ziyech, die weer een assist mocht bijschrijven. “Het gaat goed, we weten elkaar steeds beter te vinden. Ik heb niet getraind op die stift. Je ziet iets en probeert te scoren, dan kun je niet echt trainen.”

“Hakim zet me alleen voor de keeper, zoals ik vaak goede ballen van hem krijg. Hij heeft een fantastisch linkerbeen. Het is fijn om zo'n goede speler als Hakim achter je te hebben. En al helemaal in zo'n moeilijke wedstrijd als deze, met tackles en alles erop en eraan.”

Maar waarom juichte hij nou weer amper? Zoals altijd overigens. Ook daar had Dolberg een verklaring voor. Eentje die hij al weggaf voor de aftrap, in een vraaggesprek met De Volkskrant. “Als ik voetbal, zit ik in een zone. Zelfs na een doelpunt. Als ik uitbundig ga juichen, ben ik bang dat ik uit die zone raak. Terwijl we dan nog niet gewonnen hebben. Pas na de wedstrijd denk ik: oh, dat was toch wel geweldig.”

Je zou Dolberg er dit weekeinde dus van kunnen 'beschuldigen' over voorspellende gaven te beschikken.