Ajax speelt die avond de eerste van twee wedstrijden om de Europese supercup. Mijn vader – zijn hele leven piloot – krijgt van zijn werkgever Transavia het verzoek of hij de Ajaxsupporters en sportpers die kant op wil vliegen. Het wedstrijdkaartje is inbegrepen. Mijn pa zegt zoiets als: “Prima, maar ik wil dan wel graag mijn zoon meenemen.”

Dat blijkt geen probleem. De verrassing is dan ook groot als ik een week voor de wedstrijd uit school kom en te horen krijg dat ik mee mag naar Ajax in Zaragoza. De blijheid van toen, voel ik tijdens het tikken van dit stukje weer opborrelen. Ik bel al mijn vrienden en mijn opa om het te vertellen.

Een dag voor de wedstrijd vliegen we. Op Schiphol loop ik met mijn vader mee door alle poortjes heen. Dat zou vandaag de dag echt niet meer kunnen. Naast ons loopt co-piloot Roy. Hij is dan slechts twee jaar ouder dan ik. Wat hij ook is? Fanatiek F-sider met een seizoenkaart in De Meer. Hij heeft een kort kapsel, enkel omdat Transavia lange haren niet toestaat bij diens piloten.

Ik reis mee in de cockpit. Achter me zie ik hoe de Boeing 757 zich vult met Ajaxsupporters en de Nederlandse sportpers. Onder hen Kees Jansma. Hij stelt zich voor aan mijn vader, die hetzelfde doet: “Cees Roos, fijne vlucht.” Jansma reageert spitsvondig. “Roos, daar heb ik dus geen last van,” zegt hij, terwijl hij lachend naar zijn kalende schedel wijst.

Veel Spaanse supporters spreken me aan. Ze willen hun blauw-witte sjaaltje ruilen voor die van mij. Op dat moment wil ik dat dus totaal niet.

Als een knappe stewardess door het gangpad wandelt, wordt er gezongen dat men ‘seks met die blonde wil’. Het zijn duidelijk andere tijden. Na zo’n twee uurtjes vliegen, landen we op Aeropuerto de Zaragoza, net buiten de stad. Een bus brengt de bemanning van Transavia en de sportjournalisten naar een hotel in het oude centrum. Supporters verspreiden zich door de stad.

Als jonge tiener vind ik de stad, die wordt doorkruist door rivier Ebro, in het begin maar saai. Alle winkels zijn dicht. Van het fenomeen siësta heb ik dan in de verte wel eens gehoord, maar nu maak ik het live mee. Later op de dag komt er meer leven in de brouwerij. Toch herinner ik me niet heel veel van de momenten buiten de wedstrijd.

Op de wedstrijddag arriveren we al ruim op tijd bij La Romareda, het stadion van Real Zaragoza. Van buiten lijkt het onwijs klein, maar dat komt vooral omdat de eerste ring onder maaiveldniveau is gebouwd. Eenmaal binnen is het stukken groter. Het valt me op dat mensen in een nabijgelegen flat vanaf hun balkon de wedstrijd kunnen volgen. 

Ik loop in het groene uitshirt van dat seizoen en met mijn Ajaxsjaaltje om langs talloze kraampjes met snacks en supportersartikelen. Veel Spaanse supporters spreken me aan. Ze willen hun blauw-witte sjaaltje ruilen voor die van mij. Op dat moment wil ik dat dus totaal niet. Ik weet het nog goed. Het sjaaltje blijft om mijn nek! Een beetje dwars. Daar zou ik nu heel anders op reageren.

Eenmaal in het uitvak merk ik hoe fris het is. Dat is ook goed te zien aan de Spanjaarden in de thuisvakken. Dikke jassen, sjalen en mutsen. Ik weet nog hoe ik geniet van de warmlopende Ajacieden, met daartussen mijn helden Patrick Kluivert, Jari Litmanen en De Boertjes. De Champions Leaguewinnaars uit 1995. Aan de andere kant van het strak gemaaide veld loopt de winnaar van de Europacup 2. 

Iemand vraagt moeder Kluivert of zoon Patrick nog gaat scoren. Ze weet zeker dat dat wel goedkomt. Prompt is daar de gelijkmaker.

Rond de aftrap is La Romareda voor zo’n driekwart gevuld met ongeveer 17.500 toeschouwers. De thuisploeg toont nul ontzag voor de ploeg uit Amsterdam en komt al vroeg op voorsprong. Louis van Gaal kan niet beschikken over de geblesseerden Marc Overmars, Peter Hoekstra, Edgar Davids, Marcio Santos en Martijn Reuser. Ronald de Boer start als linksbuiten en Dave van den Bergh maakt die avond zijn debuut op dezelfde plek.

In de tweede helft valt me op dat de moeder van Patrick Kluivert naast me staat. Ze deelt pakjes appelsap uit. Meegenomen uit het vliegtuig, zo krijg ik te horen. Iemand vraagt haar of zoon Patrick nog gaat scoren. Ma Kluivert weet zeker dat dat wel goedkomt. Prompt is daar de gelijkmaker.

Invaller Nordin Wooter bedient Kluivert een minuut of tien voor tijd. Hij controleert de bal met zijn rechtervoet en schiet met links diagonaal raak. Mijn allereerste Europese treffer op vreemde bodem die ik live zie. Met mijn voetbalheld Kluivert als de afmaker. Zijn moeder tettert vrolijk iets als: ‘Ik zei het toch?’ Iedereen springt en is uitzinnig. Ook co-piloot Roy.

Een ander groepje Ajaxsupporters schreeuwt de naam van culttrainer Simon Kistemaker. Tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet waarom. Ik kom er vast ook nooit achter. Er wordt een toffe foto van mij en mijn vader gemaakt. Deze plaat zie ik goed voor me. Mijn donkergroene uitshirt van Ajax met het wit-rood-witte sjaaltje. Pa ernaast.

Die tastbare foto? Die ben ik dus al jaren kwijt. Dat vind ik tot op de dag van vandaag vreselijk jammer. Deze waardevolle prent zou nu anders zeker een prominent plekje in mijn woonkamer hebben. 

Ruim twee weken na mijn eerste Europese uitwedstrijd, zie ik hoe Ajax in de terugwedstrijd gehakt maakt van Real Zaragoza. De ploeg wint in het Olympisch Stadion overtuigend met 4-0. Ajax is wéér een Europese trofee rijker. Dat vind ik dan heel normaal. Tja.

Dit artikel is onderdeel van een speciaal themanummer van ons magazine Ajax Life, waarin we toewerken naar Ajax’ vijfhonderdste officiële duel in Europa. De uitwedstrijd tegen Real Zaragoza staat als nummer 210 op die lijst.

Aanbevolen

Mijn mooiste: een litteken in Gelsenkirchen dankzij Nick en Amin