Dankzij die waanzinnige ontknoping: 3-2. Op Twitter las ik dat iemand vermoedde dat minstens vijf Ajacieden in het gesticht of op het toneel thuishoorden. Mooie combinatie wel. Het theater, de psychiatrie of het eerste van Ajax.

Treffend ook. Want wat vooral Antony, Dusan Tadic en Nico Tagliafico uit het puntje van hun tenen haalden in dat laatste kwartier… Het was een Oscar, een vermelding in psychiatershandboek DSM-5 én een gouden schoen waard.

In de slotfase winnen, iets lekkerders is er niet. Al jaren ben ik wat dat betreft jaloers op PSV. Maar nu gebeurt het dus ook bij ons. In de klassieker nog wel. De laatste minuten dacht ik dus ook even aan Rotterdamse en Eindhovense huiskamers. Daar zal niet al het meubilair het hebben overleefd.

Antony, wat een held. Wat een heerlijke psychopaat. En wat een fantastische acteur.

Benfica is wat verder in het achterhoofd geschoven. Het was wat onfortuinlijk dat Hakim Ziyech tussen de twee wedstrijden jarig was, want wat hadden we hem kunnen gebruiken. Zijn heldenstatus steeg door gebrek aan een huidige evenknie. Steven Berghuis in vorm had dat idee bijvoorbeeld wat kunnen verdringen, maar bij de klassieker stond iemand anders op.

Antony. Alleen al door deze wedstrijd zullen er dit voorjaar bovengemiddeld veel Amsterdamse baby’s worden geboren met deze naam. Wat een held. Wat een heerlijke psychopaat. En wat een fantastische acteur. Wij willen Ajax zien, maar zingen dat deze lente niet, vermoed ik.

Aanbevolen

Antony staat na schorsing tegen FC Groningen nog altijd op scherp