Ruim zestien jaar later raken Frank en Harriette Drost er nog altijd niet over uitgepraat. Van 2003 tot en met 2005 heetten zij drie verschillende Ajaxspelers welkom in hun gezin: Rasmus Lindgren, Filipe Luis en Per Weihrauch. “We hebben zoveel moois meegemaakt,” laat Frank weten wanneer we hem opbellen. Daar willen we uiteraard alles van weten!

Allereerst, hoe is het zo gekomen dat jullie je als gastgezin hebben aangeboden bij Ajax?
Frank: “Wij hadden eerder al eens als gastgezin gefungeerd voor tennissers, die hier kort in huis waren. Een boeiende ervaring. Vooral voor onze drie kinderen Tim, Priscilla en Sam, die op dat moment nog vrij klein waren. Het was goed om hen in contact te brengen met mensen uit een ander land. Met topsporters, die alles voor hun passie over hebben. Onze kinderen kregen daardoor mee wat het inhoudt om topsport te bedrijven en hoe het is om in het buitenland te leven. Ver weg van huis en haard. Via iemand bij Ajax hoorde ik destijds dat de club op zoek was naar nieuwe gastgezinnen. Dat trok onze aandacht.”

Wat is het eerste waar jullie aan denken wanneer we terugblikken op die tijd?
Harriette: “Ik denk dan vooral aan Rasmus Lindgren. Hij heeft anderhalf jaar hier in huis gewoond en was als een zoon voor ons. Een hele intelligente jongen, die al snel Nederlands sprak. Hij draaide volop mee in ons gezinsleven. Zo hielp hij met de boodschappen, schoof hij aan bij het avondeten en ging hij mee naar verjaardagen van vrienden en familie. We konden het allemaal uitstekend met hem vinden. Onze jongste zoon Sam was op dat moment een jaar of vier. Hij sprak helemaal geen Engels, maar ging geregeld bij Rasmus op schoot zitten om Nederlands met hem te praten. Vond hij leuk en voor Rasmus was het gelijk een mooie les om de taal onder de knie te krijgen.”

Lindgren hielp met de boodschappen, schoof aan bij het avondeten en ging mee naar verjaardagen van vrienden en familie.

Frank: “Je doet ook hele leuke contacten op. Rasmus heeft verschillende trainers gehad, zoals Marco van Basten en Danny Blind. Daar kon je heel normaal een praatje mee maken, het voelde echt als een grote familie. Soms kwamen zijn vrienden Michael Krohn-Dehli en Thomas Vermalen ook langs. Zo ben ik nog in contact gekomen met de vader van Thomas. Die was installateur in België en daar heb ik later ook zaken mee gedaan.”

Jullie hebben zelfs Filipe Luis over de vloer gehad. Dat is niet de minste!
Frank: “Dat kun je wel stellen, haha. Bij Ajax heeft hij nooit een wedstrijd in de hoofdmacht gespeeld, maar zijn carrière heeft daarna een vogelvlucht genomen. Met indrukwekkende jaren bij Atletico Madrid als hoogtepunt. Wij hebben Filipe slechts zes weken over de vloer gehad. Hij had al eerder op zichzelf gewoond en het was voor hem beter om die stap snel weer te maken. Toch was het een hele lieve jongen en ook over hetgeen we met hem hebben meegemaakt kunnen we een aardig boek vol schrijven.”

Geef eens een voorbeeld…
Harriette: “Filipe zat ’s nachts vaak te bellen met zijn familie in Brazilië, maar hij was daarbij nogal druk. Soms dachten we dat hij ADHD had. Dan sneuvelde er weer iets, terwijl wij probeerden te slapen. Daar kunnen we nu hartelijk om lachen. Op dat moment was hij nog niet zo bekend, maar zijn landgenoot Maxwell wel. Die bracht hem op een dag thuis. Kwam er een grote BMW hier de straat in Castricum in rijden. Met Maxwell achter het stuur. Daar stonden de mensen wel even van te kijken. Dat zijn momenten waar ik met veel plezier aan terugdenk.”

Aanbevolen

Het andere rood-wit van Filipe Luis

Wat is het meest bijzondere dat jullie hebben meegemaakt?
Frank: “Dan kom ik toch uit bij de bruiloft van Rasmus Lindgren. Hij trouwde in 2011 in Zweden en wij kregen een uitnodiging. Wat een belevenis, ook voor onze kinderen. We zaten in een hotel, op dezelfde gang als Jan Vertonghen en Siem de Jong. Daar hebben we nog een balletje mee getrapt. Super gezellig en het voelde heel normaal. Het hele avontuur heeft ons dichter bij Ajax gebracht.”

Harriette: “We hebben bij zijn ouders gegeten en de volgende dag was er een mooie dienst in de kerk. Daarna was het groot feest, met alles erop en eraan. Een groot deel van de Ajaxselectie was erbij en onze kinderen vonden het prachtig. Ik vind het nog altijd bijzonder dat Rasmus aan ons heeft gedacht.”

Eén naam is tot op heden minder genoemd: Per Weihrauch.
Harriette: “Ook een lieve jongen, die iets meer op zichzelf was. Vorig jaar kregen wij het droevige bericht dat hij onverwachts op 32-jarige leeftijd is overleden. Dat was flink schrikken. Zijn ouders zijn in het verleden nog op bezoek geweest hier in Castricum. Op zo’n moment denk je veel aan die mensen.”

Hebben jullie veel contact gehouden met de Ajaxspelers die toch een tijd deel hebben uitgemaakt van jullie gezin?
Frank: “In het begin zeker, maar na verloop van tijd verwatert het. Rasmus hebben we uiteraard gevolgd bij Red Bull Salzburg en hij heeft later nog gespeeld bij FC Groningen. Toen zijn we een aantal keer langs geweest. Onze dochter heeft soms ook nog wel eens contact met zijn moeder en vrouw. Zij spreekt Filipe soms ook nog wel eens via Instagram.”

Tot slot, met wat voor gevoel kijken jullie terug op de tijd dat jullie deze jonge Ajacieden in huis namen?
Frank: “Vooral heel dankbaar. Het voelt bijzonder om jonge jongens te kunnen helpen de volgende stap te zetten in hun carrière. Daar krijg je ontzettend veel waardering voor terug. Ze vertelden ook allemaal dat ze nooit dezelfde prestaties hadden kunnen leveren als ze in een hotel hadden gezeten. Bovendien werden we echt onderdeel van de Ajaxfamilie. In dat opzicht voelde het als een warm bad.”

Harriette: “We zullen die tijd nooit vergeten en de band met Ajax is alleen maar sterker geworden. We zijn ooit nog op een groot feest van de club geweest in café Frankendael. Daar ging een wereld voor ons open. Allemaal Ajacieden en mensen van de radio en televisie. Dat zijn de krenten in de pap. Maar bovenal had ik het voor geen goud willen missen. Wanneer we Rasmus of Filipe later een belangrijk doelpunt zagen maken, gaf dat toch een gevoel van trots.”