Ajax groeide in het Stade Pierre-Mauroy in de wedstrijd. Geconcentreerd en spelend met veel geduld. Niet als een kip zonder kop naar voren rennend, maar juist met beleid aanvallen en zoeken naar die pot met goud. Soms vraagt een wedstrijd om zo’n volwassen spelopvatting.

Het leek aanvankelijk niet zo’n leuke wedstrijd, maar als Ajacied kun je niet anders dan genieten van youngsters als Devyne Rensch en Jurriën Timber, die achterin hun ding deden alsof ze al jaren niet anders gewend waren. Gedurende de eerste helft trokken de Ajacieden het spel echter steeds meer naar zich toe en groeide de hoop op iets moois bij de mensen thuis voor de buis.

Zeker na rust liet Ajax steeds meer zien dat het kwam om goede zaken te doen. Lille wankelde al meer, terwijl Maarten Stekelenburg er bij vlagen een puzzelboekje bij had kunnen pakken. Totdat de bril van Nico Tagliafico even besloeg en we uit het niets tegen een 1-0-achterstand aankeken.

Aanbevolen

Tadic snapt werkelijk geen snars van keuze Brobbey

Daarna begon het palet aan emoties aardig te kleuren. Vanaf dat moment ging het los op dat vlak. Van groeiende hoop naar totale verbijstering en weer terug naar groeiende hoop, gevolgd door vrees, opluchting, blijheid, trots en uiteindelijk zelfverzekerdheid.

Mede met dank aan arbiter Ivan Kruzliak, die een pingel gaf, terwijl VAR-meneer Marco Fritz hem naar het scherm stuurde. Meestal weet je dan wat er op stapel staat, maar de Slowaak bleef bij zijn oordeel, waarna Tadic mocht aanleggen. In die paar minuten komt er een aardige cocktail aan emoties langs. Edson Álvarez durfde bijvoorbeeld niet eens te kijken!

Het slotakkoord was er eentje met een verhaal. Brobbey. Minuut 89. Nou ja, die uitleg hoeven we niet te geven. De foto’s hieronder zijn van Pro Shots. Los daarvan kunnen we het waarderen als je stemt op jouw Ajacied van de Wedstrijd!