Het lijkt wel alsof we op de tribunes eerder in de gaten hadden dat het code rood was dan op het veld. Niet voor niks werd opgeroepen om tijdens twee belangrijke thuiswedstrijden volle bak te gaan en Ajax alle steun te bieden die het nodig leek te hebben.

Helaas, het was niet genoeg. Verre van zelfs. En als je op de tribunes in deze tijden ook het verschil niet kunt maken, voel je je al snel een beetje murw gebeukt. En dus kolkte de Johan Cruijff Arena niet meer. Totaal niet. Het viel stil.

Het viel net zo stil als de driepunters bij Ajax. Af en toe een oprisping, maar verder? Mwah. Verder was er heel weinig. Het werd een pijnlijke avond, voor eigen publiek dus ook nog eens. Je hoopte op een verbond tussen supporters en spelers, maar dit bleek uit niets. Helaas.

Het zijn zware tijden. Nog niet zo lang geleden leken de bomen tot in de hemel te groeien. Het kon niet op en alles wat Ajax aanraakte, veranderde in goud. Das war einmal. Het voelt als een andere tijd, een nieuwe tijd en als een moment waarop het tijdperk van Ajax afbrokkelt.

Dusan Tadic luidt de noodklok. Dat is in zekere zin fijn. Er moet nu iets gebeuren. Er moet iemand een streep trekken en zeggen: tot hier en niet verder. De club heeft er begin maart wel eens slechter voor gestaan dus in die zin is er niet direct iets aan de hand.

Het zal aankomen op een eindsprint. Een eindsprint waaraan AZ op hogere snelheid begint dan Ajax. Nog tien wedstrijden te gaan. In die tien wedstrijden kan nog veel gebeuren. En er zal ook van alles gebeuren. Wie het weet, mag het zeggen!

De foto's zijn van De Brouwer en Pro Shots.