Het duurde even voor ik doorhad dat het Fred Grim was. Natuurlijk! Die is nu trainer van RKC. Doorgaans lijkt voetbaltrainer ongeveer het vreselijkste vak dat ik me kan bedenken. Fred gaf me voor even een ander perspectief. Dit leek niet verkeerd.

Vanuit mijn stoeltje op de tweede ring leek het of de oud-keeper de enige was in het stadion die het allemaal wel best vond. Het kan met zijn Ajaxverleden te maken hebben. Iemand die in onze hoogtijdagen voornamelijk op bank en tribune heeft gezeten, is voor mij nou eenmaal een behoorlijke magneet.

Een man die tussen het team en de supporters instaat. Held en buurman ineen. Toch had ik deze man ook wel bewonderd puur op basis van deze wedstrijd.

Het duurde even voor ik doorhad dat het Fred Grim was. Natuurlijk!

Bij het zoveelste knullige balverlies van zijn ploeg, ergens in de laatste tien minuten, helde Fred lichtelijk naar achter, hoofd in de nek, maar veerde gelijk weer terug. Zijn hond was het water in gesprongen, maar sprong direct weer op de kant. Meer stress leek er niet te zijn.

Het klopt wel dat Grim nu trainer is van RKC. In deze fase had Ajax geen betere tegenstander kunnen treffen. Iedereen kon min of meer zijn hond uitlaten. Wat de meeste Ajacieden ook deden. De drie punten zouden toch wel komen.

Het is lang geleden dat ik zo'n saai potje voor mijn neus zag. Maar gelukkig was er die oud-doelman. De man die als geen ander heeft geleerd zijn lot te accepteren.

Fred Grim laat zien dat ook de saaie potjes er toe doen.