Net zo slecht als in 2014...
Er werden deze week veel vergelijkingen gemaakt met het Ajax van 2014. “Wat zijn we van ver gekomen hè,” vertelden we elkaar. Van kansloos uitgeschakeld in de groepsfase tot halvefinalist, zeg maar. Je begrijpt dat iets beter als je de elftalfoto's van beide wedstrijden naast elkaar legt. Spelers als Andersen, Boilesen, Sigthorsson, Viergever hebben het later in hun carrière nooit echt gemaakt. Van de één is dat jammer, bij de ander onbegrijpelijk en soms komt het er gewoon niet uit.

Wat we niet hadden verwacht was dat de ploeg van 2014 een meer dominante vertoning op de mat legde dan de klas van 2019/2020, waarbinnen we toch nog altijd meer dan genoeg 'zittenblijvers' terugvinden van vorig seizoen. Ons gevoel zegt dat dit niet zozeer met Apoel te maken had, maar vooral met Ajax zelf. Wat werd er ondermaats gevoetbald, zeg! Op die manier wordt iedere tegenstander groter en beter dan het lijkt.

Het was zelfs maar goed dat Andre Onana een aantal aardige reddingen in huis had, want over de gehele negentig minuten gezien, waren de grootste kansen voor de Cyprioten. Dat is een conclusie die we vooraf echt niet hadden verwacht te moeten trekken...

Gele kaarten als gevolg van onrust na balverlies
Er leek tijdens de eerste twintig minuten van Apoel - Ajax werkelijk niets aan de hand, maar één foute pass en een mogelijkheid tot counteren zorgde ervoor dat de onrust toesloeg. Tot drie keer toe moesten Ajacieden fouten herstellen en drie keer op rij moest er aan de noodrem worden getrokken. Het leverde Noussair Mazraoui, Razvan Marin en Joël Veltman een gele kaart op, maar belangrijker nog: het spelbeeld kantelde. Ballen gingen ineens breed in plaats van vooruit en daardoor verloor Ajax grip op de wedstrijd.

Dat was nergens voor nodig. Vooral niet omdat het de eerste twintig minuten helemaal open lag bij Apoel, terwijl de Cyprioten in die fase toch echt alleen maar stonden te verdedigen. Ajax wist goed de benodigde ruimte vrij te spelen en Donny van de Beek was zo beweeglijk als we graag zien, maar de laatste pass (drie versus één, Donny en in de tweede helft nog eens...) was niet goed of kansen werden niet omgezet in doelpunten.

Oh ja, de Argentijnen Lisandro Martínez en Nico Tagliafico gingen in de tweede helft ook nog op de bon. En die rode kaart voor Mazraoui zagen we aankomen, toch...?

Marin dissonant in passing
Het kan natuurlijk zijn dat je even je draai moet vinden in een elftal en het Ajaxspelletje is een vrij typische manier van voetballen, maar nog veel vervelender om te zien was de ondermaatse passing van Razvan Marin. Meerdere ballen eindigden zelfs in een soort niemandsland zoals ze op Cyprus kennen van de bufferzone tussen de Griekse en Turkse grens. Dat helpt niet mee als je je best doet om mee te komen met Ajacieden die al beter weten wat er wordt gevraagd.

Het was niet voor het eerst dat deze (nu nog) tekortkoming van Marin aan het licht kwam. Hij werd thuis tegen Paok Saloniki al naar de kant gehaald, waarna Ajax in ieder geval iets stabieler werd in de verdediging, maar het kon toen ook niet erger. Ondanks de hoopvolle start van de wedstrijd kunnen we niet zeggen dat er daarna sprake was van vooruitgang bij Marin, die er ook nog niet in slaagt om vanuit de middelste linie het gevaar van een tegenstoot te neutraliseren.

Overigens leek de wissel van Marin weinig invloed te hebben op de passing tussen de Ajacieden, want die was en bleef ver onder de maat.

Wie wordt de nieuwe schakelspeler?
Er staat nog altijd geen punt achter de tot dusver prima transferzomer, maar feit is en blijft dat Ajax het gemis van Frenkie de Jong voelt. Hij was soms verdediger, middenvelder en spelmaker ineen en laten we niet vergeten dat de aanwezigheid van Frenkie het voor anderen gemakkelijker maakte om te voetballen. Als Frenkie wegdraait of iemand passeert, heeft een ploeggenoot meer tijd om zich goed te positioneren of iets positiefs met die bal te doen.

Een nieuwe Frenkie vind je niet zomaar, maar wie wordt de nieuwe schakelaar bij Ajax? Dat is een vraag waarop het antwoord nog zal moeten volgen. Het gebeurt te vaak dat David Neres of Hakim Ziyech in een te moeilijke situatie wordt aangespeeld, waardoor er eerst moeilijk moet worden gedaan voordat de aanvalslust tentoon kan worden gespreid. Ondertussen krijgt een tegenstander de kans om de aangespeelde speler af te jagen of het achterin weer dicht te metselen.