Toen kwam die wedstrijd, of liever toen kwamen die laatste seconden. Bam. 1 juni in één klap uit de agenda. Uit het hoofd. Nu komt het er toch aan. De kalender raast nou eenmaal door. Hoe moeten we hier mee dealen? Geen idee. Sorry.

Ik merk nu dat de aanstaande Champions League-finale me wat chagrijnig maakt. Ik dacht eigenlijk dat ik het allemaal al had verwerkt. Op Ajax ben ik supertrots. Wat er werd gepresteerd, is en blijft buitenaards. De wilskracht van Tottenham Hotspur was ook indrukwekkend. Hun finaleplaats kan ik moeilijk onverdiend noemen. Maar toch...

De kalender raast nou eenmaal door. Hoe moeten we hier mee dealen?

Ik had graag andere zorgen gehad. Zou het me gelukt zijn om erbij te zijn? Zouden 'we' ook van Liverpool kunnen winnen? Zou Femke Halsema er ook klaar voor zijn geweest?

Helaas. Het liep anders. Balen van een Ajax dat de Champions League-finale niet haalt, is een gevoel dat ik deze eeuw nog niet kende. Maar een zure appel blijft een zure appel.

Wat me wat opvrolijkt, dezer dagen, is een foto van een Feyenoordshirt met Lucas Moura 3 erop. Dat relativeert mijn luxeprobleem enorm. Ik hoef mijn geluk dit jaar niet te halen bij een speler van een andere club.

Het is en blijft een topseizoen. Nu alleen 1 juni zien te overleven.