Het kan natuurlijk zijn die lui waren vertrokken voor het eindsignaal. Dat ze echt dachten dat er iets te vieren was. Waarschijnlijker is dat ze net zo trots zijn op Ajax als iedereen en dat ze zich niet lieten tegenhouden door een doelpunt in de laatste seconde.

Het pakte wat anders uit. Enkele supporters gebruikten de muzikanten om wat verbale frustratie te uiten. Het bleef beschaafd, maar de trommelaars hadden ter hoogte van de Esprit door dat stoppen toch het verstandigst was. Ze zouden de Mediamarkt nooit halen.

De Ajaxspelers die languit neervielen na die late goal lieten het in één beeld goed zien. Mijn god. Zo dicht bij, maar... Met een andere kijk op klokkijken van de scheids, waren we nu allemaal bezig met tickets naar Madrid. Nu is er even niks. Behalve trots.

De trommelaars hadden ter hoogte van de Esprit door dat stoppen toch het verstandigst was. Ze zouden de Mediamarkt nooit halen

Het bizarst van de avond was dat er nog altijd heel gebruikelijke dingen om me heen gebeurden. Gasten achter me die bleven zeuren over onhandige balaannames. Mensen die klaagden omdat ze wat druppeltjes bier over zich heen kregen. Zeurpieten die vonden dat je negentig minuten, plus zes, moest blijven zitten.

Wel geruststellend ergens. Dit seizoen kan helemaal niet. De halve finales van de Champions League halen en denken dat de finale mogelijk is. Dan is normale sleur nodig om je bij de les te houden.

Die laatste goal had dan natuurlijk weer niet gehoeven. Het betekent niet dat het allemaal niet is gebeurd. De enorme trots blijft overeind. Ik geef die drumband dan ook groot gelijk.

Al is het maar dat enkelen van ons frustratie op een onschuldige manier konden ventileren.