Gelukkig is er geen enkele verplichting voor een blog van mij, die zijn alleen gegarandeerd na thuiswedstrijden. Stel je voor. Ik had wat moeten zeggen over een aaneenschakeling van euforische momenten. Niet te doen. Clichés zijn niet te vermijden en hoe goed je het ook zegt, je gaat nooit het gebeuren op het veld evenaren, laat staan overtreffen.

Wel weet je dat je makkelijk gaat scoren. Ook ik lees meer over de wedstrijd als Ajax heeft gewonnen. De tragiek is echter dat erover schrijven leuker is als het een beetje pijn heeft gedaan.

Dit allemaal gaat geen Ajacied ooit nog vergeten. Daar zijn geen toetsenborden voor nodig.

Real-thuis was ook geweldig, maar dat werd gelukkig – voor mijn getik – verloren. Daar kun je wat mee. Die wedstrijd gaf hoop voor later. Fantastisch spelen, maar uiteindelijk op de plaats gezet worden. Daar draai ik mijn hand niet voor om.

Maar nu? Wat zou ik met die draai van Tadic moeten? Met de vorm van Neres? Met de scherpte van werkelijk iedereen, ne-gen-tig minuten lang? En wat te denken van de soort van lach bij Dolberg?

Dat allemaal gaat geen Ajacied ooit nog vergeten. Daar zijn geen toetsenborden voor nodig. Ik hoef er dan ook mijn vingers niet aan te branden, deze keer. Gelukkig.

Oeps. Doe ik het toch. Maar hee, alsof ik vandaag met iets anders bezig zou kunnen zijn.

• Stoeltje 63 na Real-thuis: Achtbaan