“Tof pak man, van een paar seizoenen terug, toch?”
“Nee, van het komende.”
Ik moest even nadenken. Toen viel het kwartje.
“Je speelt bij Ajax. Goed man!”
Opeens zag ik ook de bijpassende goed gevulde voetbaltas.

In de rust van Ajax - FC Groningen zal deze buurtgenoot ook een rondje gelopen hebben. Begeleid door de speaker die uitslagen als 23-7 en 14-4 opsomde. De Toekomst voor even zichtbaar in de Johan Cruijff Arena. Een traditie die vooral bij de laatste wedstrijd van het seizoen hoort. Maar dit jaar in september zou best wel eens toepasselijk kunnen zijn.

Het plezier en de focus die het eerste deze weken uitstraalt, moet z’n uitwerking namelijk wel hebben op het jeugdcomplex. Vanaf mijn stoeltje vergeet ik haast dat sommige jongetjes en meisjes in voetbalkleding meer dan supporters zijn. Al die lui op het veld zijn natuurlijk zo begonnen.

Jarenlang wist ik alles van mijn seizoenkaartmaat. Nu weet ik niks meer van die vent.

Aan Klaas Jan Huntelaar zie je dat het best. Hij zou waarschijnlijk nog voor een busabonnement en een lunchpakket spelen. De spits heeft er duidelijk nog veel lol in. Het lijkt haast voor het hele team te gelden. Bij elk balverlies blijft de druk naar voren. Tien man zijn constant in beweging. Elf. Onana staat ook weinig echt stil.

Dit heeft wel één groot nadeel. Jarenlang wist ik alles van mijn seizoenkaartmaat. We hadden het over werk, gezin en andere zaken. Daarvoor gebeurt er nu teveel op het veld. Niks weet ik meer van die vent. We hebben het ook minder over het voetbal van vroeger. Dit is echt zo’n selectie die iedereen naar het nu haalt. Waarom zou je nog met iets anders bezig zijn? Hét moment voor massaal bezoek van De Toekomst dus.

Het gekke is, dat dit voor deze spelers niet eens zo’n bijzondere wedstrijd was. Er had veel meer in gezeten. Met het niveauverschil had de score misschien wat meer op dat van de jeugdteams moeten lijken. Maar met zo’n leuke matige wedstrijd kan ik prima leven.

Was het maar alvast woensdag.