Het was namelijk ook aan het uitvak te zien. Dankzij Mark, mijn Emmense tolk, begrijp ik deze cultuurclash misschien een beetje.

Hij leek vereerd met het respect van Ajaxkant. Het oprecht juichen na elk doelpunt van de spelers. De high fives op de tribune. De ME'ers te paard. Mark leek verbaasd dat zijn favoriete club werd benaderd als een heuse eredivisieploeg. Alsof de Drentenaren er zelf eigenlijk niet in geloven. Dat ze denken dat hun verschuiving naar Teletekstpagina 818 en 819 een zeepbel is. Dat alleen de buitenwacht die door kan prikken door ze serieus te nemen.

Ajax was misschien niet zo Amsterdams als Emmen Emmens, maar het zag er niet slecht uit.

Een Emmenaar is dus een beetje het tegenovergestelde van een nazaat van Bob Marley zijn. De een zal nooit wat bereiken, hoeveel hij of zij ook bereikt, terwijl de ander alleen maar in een voetbalshirt op de tribune hoeft te zitten om een compleet stadion aan het zingen te krijgen. Dat het een liedje van zijn vader was, leek hem niet te deren. Sterker, hij leek vereerd. Hij ging ook met liefde op de foto met een ieder. Emmen ligt duidelijk niet op Jamaica.

Ajax was misschien niet zo Amsterdams als Emmen Emmens, maar het zag er niet slecht uit. Door het tweeluik met Dinamo Kiev had ik best een hard hoofd in deze avond. Dat bleek nergens voor nodig. Het was vanaf de eerste minuut duidelijk wat er stond te gebeuren. Waarschijnlijk hadden de Drentse spelers al in de spelersbus selfies gemaakt met de Johan Cruijff Arena, om trots naar hun oma’s te sturen.

Toch is dit niet helemaal eerlijk naar de Ajaxselectie, want die stonden er gewoon. Een prima wedstrijd voor Huntelaar om aan zijn scherpte te werken. Een staande ovatie voor Ziyech ook, bij het verlaten van het veld. Er is wat aan het zelfvertrouwen gewerkt. Mogelijk nuttig voor de doordeweekse return.

Want Kiev is best ver weg, maar qua respect voor de eredivisie niet zo ver als Emmen.