Het duurt nu nog twee weken voor het 28 augustus is en alles wat aan Ajax hangt, is al voorbij gekomen. Dramatische onkunde tegen Anderlecht in een oefenpot, in het nostalgische decor van het Olympisch Stadion. Geweldige momenten tegen Sturm Graz. Een zeperd tegen Heracles Almelo en nu bij vlagen fantastisch spel tegen Standard Luik, na een onnodig spannende uitwedstrijd.

Zelden heb ik in die acht jaar, waarin ik, na minstens elke thuiswedstrijd, zo’n vierhonderd woorden tikte, met mijn handen in het haar gezeten. Dit verbaast me nog altijd. Ik hou - uiteraard – van voetbal, maar als onderwerp zou je denken dat het wat beperkt is. Het tegendeel blijkt waar. Zeker bij Ajax.

Alleen al over die goal van Neres, met voorwerk van Tagliafico en vooral die briljante actie van Tadic, zou ik met gemak een blog kunnen vullen, dus doe ik dat niet. Nooit eigenlijk. Daar zijn anderen veel beter in. Ook de nieuwe clubpakken, waardoor Kasper Dolberg op een snookerspeler leek, op de tribune, laat ik deze keer linksliggen.

Alles wat aan Ajax hangt, is dit seizoen al voorbij gekomen.

In augustus 2010 zag ik het helder. Het stukje heette Stoeltje 12 en stoeltje 13 en ging over de verschillende beleving van mij en de vriend die mee was. In zo’n stadion worden tienduizenden wedstrijden gespeeld.

Zo’n eenvoudig spel met enkele lijnen, 22 spelers, twee doelen en een bal is een bodemloze put van verhaallijnen. Zeker in Amsterdam. Waar ik al halverwege augustus zeker weet dat de lente van 2019 Europees gehaald gaat worden. En als dat niet zo is, dan levert ook dat weer interessante stof op. Niet doorvertellen, maar soms is dat zelfs leuker om over te schrijven.

Twee keer Dinamo, ik heb er superveel zin in. Al ben ik ook erg benieuwd naar nieuwkomer FC Emmen, als onderbreking van het tweeluik.

Het WK lijkt superlang geleden. Het echte seizoen is goed op gang. Heerlijk.

• Stoeltje 12 en stoeltje 13