Toch is veel in Kiev een beetje anders. Als we ruim op tijd voor de persbabbel van Erik ten Hag en Daley Blind arriveren bij het immense NSK Olimpiejsky stadion, blijkt het nog een hele toer om binnen te komen.

Bij het eerste hek houdt een gedrongen en plichtsgetrouwe suppoost ons staande. We mogen niet verder. We geven aan waarvoor we komen. De man knikt instemmend en spreekt ons vrolijk en vrij luid in zijn moerstaal toe. We begrijpen er weinig van, maar uit zijn handgebaren blijkt dat we toch echt flink moeten omlopen. Dat is jammer, want we zien de persingang achter het hek al liggen. 

“Maar we moeten daar naar binnen,” proberen we nog duidelijk te maken, maar orders zijn orders. Het gaat niet gebeuren, dus lopen we netjes om.

'Maar daar is de ingang,' wijzen we. Je ziet de suppoost denken: ja, daar is de ingang. Verder nog iets?

Dan komen we bij het hek waar de media naar binnen moeten. Het groepje journalisten wordt ondertussen steeds groter. Ook bij dit hek gaat het niet gebeuren. De suppoost in onvermurwbaar. We moeten een hek verder, zoveel wordt duidelijk. We staan zowat pal voor de deur waar we in moeten, maar de suppoost is streng. “Njet.”

Dus lopen we verder naar hek 3. Veel mannen slepen met tassen en camera’s. Het is warm en de tijd tikt inmiddels ook door. Maar we houden de moed erin! Nieuw hek, nieuwe kansen toch!? Nee. Ook bij hek 3 krijgen we nul op het rekest. We moeten echt terug naar hek 2. Dat we daar net vandaan komen is niet iets waar de suppoost ogenschijnlijk echt warm of koud van wordt.

"Maar daar is de ingang," wijzen we. Je ziet de suppoost denken: ja, daar is de ingang ja. Verder nog iets?

Dus gaat de almaar groter wordende groep weer braaf terug naar hek 2. “Hoi, daar zijn we weer!” De suppoost kijkt moeilijk en kan er duidelijk niet om lachen. 

Ondertussen is er ook wat journaille uit Oekraïne gearriveerd en dat praat toch wat makkelijker. Niet dat zij iets voor elkaar krijgen overigens, want we mogen er echt niet in, wat maakt dat een aantal mensen binnen de groep wat geïrriteerd raakt en oppert om gewoon als groep door te lopen, de klok tikt namelijk ook door. 

Uiteindelijk is precies dat wat er gebeurt en dan komen alle portofoons tevoorschijn. Er wordt druk heen en weer gepraat. Heftige handgebaren en alles. De Oekraïense suppoosten tetteren honderduit in hun porto’s richting een oplossing en over wat ze aan moeten met die rare groep Nederlanders en een plukje landgenoten.

Na veel gesteggel is er eindelijk groen licht. We mogen door. Fort Olimpiejsky is geopend!