“Viktor Fischer van Ajax,” antwoord ik.
“Oh ja! Die vond ik zo leeeeuuuuukkkkkk!”

Afgelopen winter poogde Ajax Fischer nog te verleiden tot een terugkeer, maar de Deen koos voor het vliegtuig naar zijn thuisland. Een beslissing die goed uitpakte. Bij FC Kopenhagen hervond hij zichzelf en speelde hij zich in de WK-selectie van Denemarken. Knap.

Terug naar de penaltyreeks. Ergens ben ik verrast dat ze Fischer zo tussen de reservespelers uitpikt. Hij is immers toch alweer een poosje weg uit Amsterdam, maar kennelijk is ze hem niet vergeten. Al ligt dat vermoedelijk vooral aan zijn knappe koppie, zo wordt een dag later overduidelijk.

Schatje, ik weet toch niet wie Fischer is en het maakt me ook eigenlijk geen bal uit, sorry.

Emma is nu vastbesloten en eist nog net niet dat Ajax de Deense aanvaller terughaalt. We discussiëren wat over hoe handig dat wel of niet zou zijn. Hoewel ik een flink zwak voor Fischer heb, vraag ik me af of beide partijen aan een tweede huwelijk moeten beginnen. Junior is echter totaal niet gevoelig voor voetbalinhoudelijke argumenten. Zelfs mijn vriendin wordt ingezet om haar eisen kracht bij te zetten.

“Mam, Fischer moet toch terug naar Ajax?”
Mijn vriendin kijkt op. “Schatje, ik weet toch niet wie dat is en het maakt me ook eigenlijk geen bal uit, sorry.”

Emma geeft zich niet gewonnen, grist haar mobieltje van tafel en zoekt wat afbeeldingen op google van Fischer. “Kijk mam, dit is ‘m. Hij is superknap toch?”

Ik kijk het tafereeltje aan vanuit de keuken. Mijn vriendin heeft nu ineens veel meer interesse in Fischer dan een minuut eerder, zo veel is duidelijk. Ze kijkt eens goed en scrollt wat door de afbeeldingen. Een goedkeurend knikje. “Ja, daar kan je moeder wel een kunstje op.”

Ik geef me gewonnen. Kom maar naar huis, Viktor.