Nu België eruit ligt is het namelijk best lastig om nog vanuit Ajaxperspectief partij te kiezen. Iets wat doorgaans op landentoernooien niet al te ingewikkeld is. Maar zonder onze zuiderburen is het nu wel even zoeken. Vanavond is er toch weer een reden.

December 2011. Ajax wordt in de Arena klassiek door Real Madrid opzij gezet, maar zal op doelsaldo toch doorgaan. Ware het niet voor een belachelijke uitslag op een ander veld. Waar een Kroaat na een tegendoelpunt opzichtig loopt te knipogen. Vida. Come on England!

Vrijdag mag ik weer naar een echt Ajaxstadion. Het Olympisch nog wel!

Een zwakke reden om tegen een heel land te zijn. Zeker als er maar vier miljoen mensen wonen. Prima vakantieland ook. Gepassioneerd volk. André Hazes heeft er zelfs wat van zijn deuntjes netjes geleend. Dat weet ik allemaal ook wel. Dat zo’n klein – stiekem best sympathiek – land zo ver komt is alleen maar prachtig.

Maar het wordt me dit WK nou eenmaal niet makkelijk gemaakt om partij te kiezen. Ik vind alle halve finalisten tof en moet toch wat. Vanuit mijn clubhart valt altijd wel wat te verzinnen. Nu dit dus.

Het is goed dat het aankomende vrijdag weer echt ergens over gaat. Zo’n WK leidt behoorlijk af. Maar dán mag ik weer naar een echt Ajaxstadion. Het Olympisch nog wel. Tegen Anderlecht. Terug naar de tijd dat Ajax min of meer volledig meedeed aan landentoernooien. Dat je iets minder omslachtig partij kon kiezen.

Nog maar twee potjes uit Rusland eer we weer volledig voor echt belangrijke voetbalzaken kunnen gaan. Dan is football echt weer home.