Het artikeltje waarin wordt gemeld dat Magallán officieel speler is van Ajax, staat nog altijd op draft. De verdediger zit al een tijdje in de wachtkamer. Een wachtkamer is nooit een heel fijne ruimte om in te verblijven. Daarom maak ik me een beetje zorgen.

Ik zit gelukkig niet zo vaak in een wachtkamer, laat staan twee weken, maar ik word nooit gelukkig van de tijd die ik moet overbruggen totdat ik mag komen opdraven. Al is het maar omdat je daarna bij de tandarts naar binnen moet of met een kwaaltje naar de huisarts stapt.

De wachttijd om daarna iets simpels te regelen op het gemeentehuis is ook al geen feest, al is het maar vanwege de vrees dat iets heel simpels onwijs moeilijk wordt en er iets niet goed geregeld is, zodat je een paar dagen later weer moet terugkomen.

De stoelen in een wachtkamer deugen nooit, ik hoop dat de rug van Magallán het houdt. De koffie houdt meestal ook al niet over. Goede koffie is belangrijk, maar tevens een taboe op dat onmogelijke houten bankje of die te krappe stoel.

Heeft Magallán de stapel Donald Ducks al uit, inclusief zomerdoeboek met reeds opgeloste puzzels en cryptokronkels? Het schijnt ook dat de verdediger van Boca Juniors net in een oude Autoweek las dat de Volkswagen Passat is verkozen tot Auto van het Jaar. We spreken hier over 2015.

Heeft Magallán de stapel Donald Ducks al uit, inclusief zomerdoeboek met reeds opgeloste puzzels en cryptokronkels?

Misschien dat hij zometeen een Panorama of Nieuwe Revu openslaat waarin Pokémon Go als nieuwste hype staat vermeld. Is Pokémon überhaupt een ding in Argentinië? Ik zou het niet weten. Ik hoop het wel, dat scheelt weer vijf minuten aftellen, al kijkend naar de klok.

Wie is de laatste? Telkens als iemand wordt opgehaald uit de wachtkamer, of simpelweg aan de beurt is, heb je de hoop dat de assistente voor jou komt. Magalláns naam valt niet. Moet hij er misschien even tussenuit knijpen? Dan zul je net zien dat je wordt geroepen, precies als je even niet in de buurt bent. Blijven zitten dus maar. En wachten. Minuten worden uren, uren worden dagen. Dagen zijn nu al twee volle weken.

Hopelijk is de moeder van dat irritante, schreeuwende, ongeduldige kind snel aan de beurt. Blokjes Lego liggen overal. Uitkijken dat je er niet opstapt! Je kunt er niet te lang naar kijken of te hard over zuchten, want dan valt op hoe je er echt over denkt. Krijg je straks nog gedoe met die moeder ook.

Snel de ogen maar weer richten op dat schilderij, van een willekeurig landschap. Het zou overal kunnen zijn. Niemand die het weet. Het is een schilderijtje van niets, maar zo is er tenminste iets tegen de muur gekwakt. Als je er uit pure verveling voor de 25ste keer naar kijkt, zie je weer diezelfde auto, de appelboom en pioenrozen in het veld.

Stopcontacten zijn er niet te vinden, de batterij van je telefoon raakt leger en leger. De Quest is ook niet echt interessant, want de tekst is in het Nederlands en die uitleg is nodig om de plaatjes te begrijpen. Zo kom je ook geen steek verder. Gaap!

Misschien even die voorlichtingsfolder openslaan. Maar wat zullen de mensen om je heen denken, dat je last heb van een of andere enge ziekte? Beter dus maar van niet. Weer volgt een diepe zucht, je kijkt toch nog maar eens op je telefoon, op je horloge.

De tijd lijkt steeds langzamer te gaan. Komt het nog in orde, zijn ze de afspraak niet vergeten? Met Ajax liep het in Gelsenkirchen goed af. Ongetwijfeld volgt na publicatie van dit blogje snel een persbericht: Ajax contracteert Magallán. Zo werkt het nu eenmaal.

Sta alleen een beetje voorzichtig op, Lisandro, als je aan de beurt bent. Voor je het weet, schiet het in je rug.