Rationeel zijn al die lege stoeltjes natuurlijk best te verklaren, zonder massaal haperende auto’s de schuld te geven. Na PSV-uit. Mooi weer. Nog geen actieve Tunnel Club. Toch baalde ik best wel. Tot de takelauto kwam, had ik ook nog hoop dat ik het zou redden.

Maakt mij de situatie in de competitie, de bezetting in de bestuurskamer, het falen op het veld nou uit. Ik moet er kennelijk gewoon bij zijn. Daar heb ik weinig motivatie voor nodig. Maar deze donderdag lukte het dus niet. Helaas. Pech.

Een groot nadeel van er niet bij zijn, is dat je te veel meekrijgt. Op televisie wordt zo veel herhaald en geouwehoerd dat er niets te fantaseren over blijft. Je kunt een kopje koffie zetten, bellen met je moeder en een cake bakken omdat opvallende momenten toch eindeloos terugkeren. In het stadion ben ik veel geconcentreerder, iets missen is geen optie.

Op televisie wordt zo veel herhaald en geouwehoerd dat er niets te fantaseren over blijft.

Zo’n aanslag op Veltman was in het stadion misschien wel langs me heen gegaan. Het gespeculeer op de tribunes na iets dergelijks mis ik thuis. Het steeds weer zien van de onbezonnen Seuntjens maakte me vanaf de bank alleen wat boos. Er valt verder niets meer te gissen. En dan scoort hij ook nog eens de eerste goal van de avond. Naar. Maar geen slecht verhaal, dat als je erbij bent veel meer diepte krijgt.

De steun voor Ziyech kwam ook in de huiskamer wel over. Terecht natuurlijk. Het is verreweg onze beste en meest waardevolle speler. Je moet stekeblind zijn om dat niet te zien. Dat zoiets pas gebeurt in een halfleeg stadion geeft te denken.

De man in de takelwagen begon trouwens ook over Ajax. Duidelijk een fan. Een hoop tjongejonge en poehpoeh over en weer. Mijn meest authentieke supportersmoment. Het is iets. Net iets fijner dan Ronald de Boer achter een borreltafel, met een microfoon.

Volgende keer ben ik er weer bij. Bij die heerlijk deprimerende klotezooi.