Het viel me bij het verlaten van het stadion op. Een huilend jongetje, omringd door Vitesse-supporters. “Waarom huilen,” dacht ik nog. Het rood-wit shirtje, nog net onder zijn jasje uitstekend, gaf de reden weg. Dit was duidelijk geen Vitesse-supportertje.

Het was een bijzonder tafereel. De tranen biggelden over de wangen van deze kleine Ajacied, te midden van feestvierend en lallend geel en zwart. Zijn overduidelijke Vitesse-vader gaf zijn snikkende zoontje nog maar eens een flinke knuffel en een aai over de bol.

Andere supporters probeerden het kereltje ook te troosten. “Het komt wel weer goed hoor met je cluppie,” probeert iemand. Lief bedoeld, maar de lach op diens bebaarde gezicht is net even te groot. Het Ajaciedje gaat er dan ook niet minder hard door huilen.

'Het komt wel weer goed hoor met je cluppie,' probeert iemand. Het Ajaciedje gaat er niet minder hard door huilen.

Zelf ben ik dan nog maar net van ellende onder de zwarte doeken onder de tribune vandaan gekropen. Die zijn over grote delen van de stoeltjes in de Gelredome gespannen, zodat het tenminste nog een beetje lijkt alsof het stadion goed is gevuld. Ze waren in ieder geval groot genoeg om mijn eigen tranen mee te drogen.

Want wat Ajax in Arnhem op de mat legde was niet best. Helemaal niet best. En als je spelers en trainer werkelijk in koor hoort zeggen dat de 'wil om te winnen ontbrak' is dat helemaal behoorlijk ontnuchterend. Ze zeiden het allemaal op een andere manier, maar de teneur was hetzelfde.

Justin Kluivert was ietwat verontwaardigd dat het uitvak de Ajacieden na afloop weghoonde. Je wint samen, dus je verliest ook samen, was zijn betoog.

In de kern heeft de kleine aanvaller natuurlijk gelijk, maar als het werkelijk zo is dat het verlies heeft te maken met het feit dat de ploeg 'er niet alles aan heeft gedaan', zoals onder andere Schöne dat verwoordde, dan moet hij zijn mond houden.

Ondertussen hou ik me maar vast aan de troostende woorden van die ene Vitesse-supporter. “Het komt wel weer goed hoor met je cluppie.”