Op Franse bodem sloeg onze Stanley de bal op 3 maart 1993 in eigen doel en pakte de bal vaak niet klemvast. Voor Van Gaal het signaal om definitief de deur dicht te gooien en te kiezen voor zijn tweede, maar nog zeer jonge keeper: Edwin van der Sar.

Onze huidige algemeen directeur stond vier dagen na het echec tegen de Fransen onder de lat in de uitwedstrijd bij FC Volendam. Voor het duel was het nog maar de vraag of Van Gaal het zou aandurven, maar in de warming-up was het duidelijk: Edwin speelde en Stanley niet.

Net toen ik mijn vingers naar mijn mond bracht, kreeg ik - PETS - een enorme oorvijg.

Het zorgde voor flink wat chagrijn in het Ajaxvak, want Stanley won tenslotte het seizoen daarvoor met ons de Uefa Cup. Daarnaast vonden wij als supporters toen dat je niet zomaar aan een van onze trouwe spelers moest komen, door hem op de bank te zetten.

Dat lieten we destijds weten vanachter de goal. Toen Van der Sar tijdens de warming-up richting uitvak liep, moest hij het ontgelden. We lieten duidelijk blijken niet gediend te zijn van de keeperswissel.

Het was de eerste en enige keer dat ik persoonlijk ook op mijn vingers probeerde te fluiten om mijn afkeuring te laten blijken. Op het moment dat ik mijn vingers naar mijn mond bracht, kreeg ik - PETS - een enorme oorvijg.

Een echte klap voor de kop was het niet, maar ik schrok flink. De afzender was een oudere vrouwelijke - voor mij onbekende - supporter die mij toevoegde: “Als je het maar laat. Een Ajaxsupporter fluit niet zijn eigen spelers uit, maar steunt deze door dik en dun!”

Geschrokken van voornamelijk de oorvijg bracht ik als zestienjarig jochie mijn armen weer langs mijn lichaam. Ik waagde het niet om nogmaals een poging te wagen. De wedstrijd zelf was niet geweldig en eindigde in 0-0. Daarmee hield Sar zijn doel keurig schoon.

Dat deed hij overigens wel met veel kunst- en vliegwerk, maar uiteindelijk ontwikkelde Van der Sar zich tot een van de beste keepers die wij ooit in Ajax 1 zagen, met een prachtige carrière tot gevolg.

De steun die de toen jonge Van der Sar uiteindelijk toch kreeg, kon hij in het begin van zijn carrière zeker gebruiken, vooral omdat hij niet direct met veel zelfvertrouwen onder de lat begon. Die steun ontving hij bij alle wedstrijden in De Meer, het Olympisch Stadion en bij uitwedstrijden in zowel Nederland als Europa.

Fluiten mag, maar speel het niet op de man. Voetbal is immers een teamsport.

Natuurlijk was het in de jaren negentig vaak de wisselwerking tussen publiek en spelers, waardoor Ajax mede tot grote hoogten wist te stijgen op nationaal en internationaal niveau.

Precies voor die wisselwerking zijn wij allemaal verantwoordelijk: spelers en publiek.

Uiteraard mag je als publiek kritisch zijn, zeker in de Johan Cruijff Arena. Dat hoort ook bij Ajax. Als je het ergens niet mee eens bent, laat dit dan ook vooral blijken in woord, geschrift of zelfs gefluit, maar speel het niet op de man.

Uiteindelijk is voetbal een teamsport, waarbij het hele team verantwoordelijk is voor winst of verlies. Op de tribune mogen we elkaar daarbij best corrigeren of ondersteunen. Een oorvijg zoals ik die destijds kreeg is leerzaam, maar een echte klap voor de kop gaat echt veel te ver!