Ik ga gelijk rechtop zitten. Ik voel me raar. Een beetje een onbestemd gevoel bekruipt me. Wat gebeurt er nou? Doet die tune van de Europa League mij nou zo voelen? Het lijkt verdorie wel zo. Een gevoel van heimwee valt als een deken over mij heen en het voelt vreselijk.

Ajax’ Europese avontuur van nog maar een seizoen geleden was alweer een beetje bij me weggezakt, maar door het horen van de Europa League-hymne zit ik er weer vol in. Ik herinner me gek genoeg niet de vele prachtige momenten, maar besef mij vooral wat voor een mooie kans er bij het verliezen van de finale is blijven liggen.

Mooie herinneringen werden als vanzelf aan de klanken van de Europa League-hymne gekoppeld.

Voelde ik toen vooral trots, ook na de verloren finale, nu voel ik vooral weemoed. Wat lijkt het alweer lang geleden. En wat een ongekend vervelend pokkenseizoen is dit eigenlijk. Op zo ontzettend veel fronten. Ik mis het avontuur van een jaar geleden veel harder dan ik dacht. Dat besefte ik mij gisteravond pas, door het reclameblokje bij Fox Sports.

Door die hymne van de Europa League. Veel mensen vinden die tune lang niet zo episch als die van de Champions League. Ik had dat ook, maar door het succes van vorig seizoen is de toernooitune kennelijk in mijn ziel gebrand. Telkens als de klanken door de stadionspeakers schalden, groeide mijn gevoel van trots als ik onze jongens op het veld zag staan.

Steeds kwamen we weer een ronde verder en telkens was er weer dat nummer. Mooie herinneringen werden als vanzelf aan die klanken gekoppeld. Dat gaat ongemerkt.

Muziek kan veel doen met je emoties. Dat zal iedereen op een bepaalde manier herkennen. De laatste keer dat ik de Europa League-hymne hoorde, was in Stockholm. Ik stond daar dronken van geluk (en tamelijk veel bier, dat ook).

Na de verloren finale hoorde ik de hymne nooit meer. Niet bewust althans. Tot gisteravond.

Pfoe.