Wij dronken bier, veel. Willem van Hanegem was de hoofdgast. Aan het einde van de show werd zijn boek geveild. Opbrengst voor een goed doel. Willem zou ter plekke signeren. Dennis kocht het boek en mocht naar voren komen.

Hij trok me aan mijn arm.
“Mee, foto’s maken.”

Ik kiekte beneveld. Dennis en Willem, armen over elkaars schouders. Het boek voor hun borst.

“Als je nog meer boeken wilt, moet je me maar bellen. Ik heb er thuis nog meer,” zei Willem tegen Dennis. “Maar ik heb jouw nummer toch niet.” Verbouwereerd.

Willem pakte het boek terug. Trok met zijn tanden het doppie van de stift en schreef een telefoonnummer op de achterkant van het boek. Vijf biertjes later maakte ik een foto van het nummer, stiekem.

Louis schreeuwde, wees en zweepte. Willem aaide bolletjes, veegde snottebellen en strikte veters.

De volgende avond zat ik wederom in een café. Na de training een afzakkertje doen. Rond middernacht, ik liet de foto zien. Vermoedelijk heeft Willem ons in de maling genomen, lachte ik.

Een maatje zette zijn nummerweergave uit en belde.
Eerst de bekende computerstem. “Dit is de voicemail van…”
Even stilte.
“Willem.”

Zo is Willem nu eenmaal, volgens mij. Hij is geen ster of held. Slechts een gewone man, vindt hijzelf. Benaderbaar voor iedereen. Toen hij nog voetballer was, had hij eens een jas gekocht van 700 gulden. Wandelde de winkel uit, bijna een dakloze ondersteboven. Die had het koud. Willem schonk de jas. Want de ander had het harder nodig.

Het filmpje met Louis van Gaal. Willem en Louis als coaches van mini-Feyenoord en mini-Ajax. Louis schreeuwde, wees en zweepte. Willem aaide bolletjes, veegde snottebellen en strikte veters. Als een vader voor die hummeltjes.

De tranen aan tafel bij Ziggo Sport. Om de dood van Johan. Willem had gedacht dat Johan onsterfelijk was. Grote Willem verdrietig als een klein jongetje. Puur, intens, oprecht.

Willem is ziek. Gelukkig goed te genezen. Toch, niet zomaar een griepje. We tellen af naar de klassieker. Nog twee nachtjes slapen tot de wedstrijd van het Jaar. Zondag, de twaalfde minuut. Een staande ovatie, onze steun aan dat fijne mens. Zestig seconden de rivaliteit op pauze. Zou ik mooi vinden.